Filmrecensie: Mulan (2020) Geregisseerd door Niki Caro
Het is natuurlijk onvermijdelijk om deze film contant met de Disney animatiefilm uit 1998 te willen vergelijken. Beiden draaien immers om hetzelfde pesonage, zijn van dezelfde studio en hele scenes zijn zelfs shot-voor-shot hetzelfde. Toch is "Mulan" ook anders. Niet alleen neemt het een andere en meer serieuze toon aan, zijn bepaalde personages verwijderd of juist toevoegd, ook zijn de bekende Disney-meezingers in zijn geheel verwijderd en neemt het verhaal zelfs af en toe een geheel andere wending. Goed nieuws dus voor de mensen die ietwat klaar zijn met de remakes van Disney-klassiekers die in zijn geheel niets toevoegen en ook vrijwel nieuws lijken te proberen. Tenminste, dat zou je wellicht op het eerste oog denken...
Met een film over een personage waarvan het niet geheel duidelijk is of ze daadwerkelijk heeft bestaan en waar verschillende versies over rondzwerven door de eeuwen heen, kan de film het zich veroorloven om zelf een andere wending aan het verhaal en personages te geven. Met de recent opnieuw onstane populariteit van sterke en stoere vrouwelijke hoofdpersonages in films, lijkt Mulan ook het perfect onderwerp om mee uit te pakken. Niet alleen is het verhaal heroisch en fascinerend, het personage heeft ook alles in zich om een memorabele te zijn. Een 'Disney-prinses 2.0', die zich niet laat redden door de 'prins' maar op haar beurt zelf de 'prins' redt en in de tussentijd ook haar mannetje staat. Haast letterlijk, want het verhaal over Mulan draait om een jonge vrouw uit het vroegere China, die zich als man verkleed om de plaats van haar kwetsbare vader in het legere in te nemen, wanneer de slechterik Khan en zijn leger het land binnendringt om de Chinese keizer af te zetten.
In essentie een helden-verhaal, maar ook één die uiteindelijk gaat over het durven zijn van jezelf.
Haren los en vechten maar
En ondanks alle goede bedoelingen, is het daar waar het voornameijk misgaat voor de film. Letterlijk vanaf het moment dat Mulan haar haren losgooid en haar vrouw zijn accepteert en uitdraagt, in een wereld die destijds voornamelijk een mannenwereld was en waar de rol van de vrouw vooral nog dienend en ondergeschrikt was, gaat het echt definitief mis met het verhaal, het personage en de film in zijn geheel.
Ik ben uiteraard niet blind voor de symboliek en de gedachten. Met het personage Mulan proberen de film-makers een sterk rolmodel neer te zetten, waar zowel jonge meiden als vrouwen vol trots naar op kunnen kijken. Niet alleen de Aziatische gemeenschap, maar vrouwen en jonge meiden in het algemeen. Het zou daarbij echter helpen als het personage Mulan een meer menselijke en dus ook realistische was. Ze toont niet alleen weinig emoties door de gehele film heen, haar vechtkunsten doen daarnaast ook nog eens vermoeden dat ze onaantastbaar is. Geen moment heb je het idee dat deze Mulan in serieus gevaar kan komen, wanneer je haar tegen muren op ziet rennen, als Neo uit The Matrix pijlen ziet ontwijken en als Hawkeye uit de Marvel films met een goed gemikt schot zelf slechterikken ziet neerschieten, die kilometers verderop lijken te staan. Ze lijkt dan ook meer een superheld dan een sterk vrouwelijk personage waar meiden en vrouwen over de hele wereld zich gemakelijk mee zouden kunnen identificeren.
Een personage zoals bijvoorbeeld een Superman is ook haast ononverwinneklijk, letterlijk niet van deze wereld en bloeden doet hij al helemaal niet aan, maar hij heeft wel zo zijn zwakheden. Naast Kryptonite krijgt hij regemaltig te maken met emoties en onzekerheden die hem kwetsbaar, maar bovenal ook 'menselijk' en realistich maken. Een reden en slechts een simpel voorbeeld waarom het gemakkelijker is om jezelf nog atlijd met een superheld van een andere planeet te identiferen en emoties voor te voelen, dan voor een 'historisch' figuur in deze film, wiens verhaal voorheen miljoenen mensen heeft bereikt en geinspireerd, door de eeuwen heen.
Doordat de film met het hoofdpersonage de plank misslaat, staat het al vanaf het begin met 1-0 achter. Dit hebben de film-makers uiteraard aan zichzelf te wijten en helaas zijn er weinig andere dingen die de film nog kunnen redden van het stempel 'teleurstellend'.
Ondanks dat de film meer dan een halfuur langer is dan de animatiefilm uit 1998, weet de film niet ook meer verhaal te vertellen. Sterker nog, de film voelt meer gehaast en minder plezierig aan qua tempo. Het neemt niet goed de tijd om de verschillende personage en de onderlinge relaties krachtig en interesssant genoeg neer te zetten, waardoor de emoties en het drama niet goed werkt. Een misschien onwaarschijnlijk lijkende reden hiervoor is het ontbreken van liedjes in deze film. Waar het de animatiefilm nog lukte om het verhaal en ontwikkelingen in snelvaart tempo met behulp van liedjes te vertellen, moet deze film het puur en alleen van het verhaal hebben. Hierin wordt echter te weinig ruimte geboden voor ontwikkelingen. Zo zien we niet waarom Mulan als een buitenbeentje en haast mislukking in haar cultuur wordt beschouwd en zien we al helemaal niet hoe de groep van onwaarschijnlijke helden worden klaargestoomd voor oorlog en uiteindelijk meer dan capabele soldaten worden.
Er wordt in het verhaal sowieso weinig ruimte geboden voor andere personages, wat misschien alsnog prima kan werken wanneer je personages sterke en duidelijke karikaturen zijn, maar helaas zijn ze in deze film niet meer dan voornamelijk vlak. Mulan's vrienden, haar ouders, haar commandant, de slechterik en haar uiteindelijke liefde. Vraag me om ze met meer dan drie woorden te beschrijven en het zou me werkelijk waar niet lukken.
Doordat de film een serieuze toon aanneemt weet de film helaas tevens nooit echt vermakelijk te worden. Wat meer humor en een lichtere toon zou af en toe op zijn plaats zijn geweest. Ik kan dan ook maar moeilijk inzien hoe met name kinderen deze film als plezierig en memorabel zouden kunnen gaan ervaren. Voor de volwassen blijft de film daarnaast te simplistisch qua verhaal, waardoor ook dezen hoogstwaarschijnlijk niet gegrepen zullen gaan worden.
Het is een op momenten verrassend geweldadige film, zonder dat het echter bloederig wordt. Want nee, bloed bestaat blijkbaar niet in deze wereld. De vecht en oorlogs scenes zijn duidelijk gebasseerd op Aziatische en met name de Chinese cinema, waarbij naast bloed, ook zwaartekracht niet lijkt te bestaan. Dit levert de film echter gelijk dan ook de beste en meest vermakelijke momenten op, bijgestaan door het goede camera-werk en verdere aankleding. Zaken als de sets en kostuums laten gelukkig nog altijd zien dat er veel zorg en ook geld was besteed aan het maken van de film. Het is echter niet iets wat de film beter in balans brengt of dingen uiteindelijk alsnog de moeite van het kijken waard maken.
5/10
Bekijk trailer
