Filmrecensie: Black Widow (2021) Geregisseerd door Cate Shortland
Het lijkt rijkelijk laat om 11 jaar na haar introductie en iets minder dan 10 films verder Black Widow haar eigen film te geven. En dat is het natuurlijk ook. Hiermee neemt Scarlett Johansson dan ook niet op het absolute hoogtepunt van haar populariteit afscheid van haar Natasha Romanoff personage, maar vormt het wel alsnog een geslaagd afscheid, waarbij ze eindelijk de kans krijgt om een superhelden/actiefilm te kunnen dragen, zonder tweede- of zelfs derde viool te spelen.
Uiteindelijk maakt het niet eens veel uit dat de film laat komt. Dat de film volledig op zichzelf staat zonder rekening hoeven te houden met de hoofdverhaallijnen uit de tal van andere Marvel superhelden films, heeft als gevolg dat de film volledig zijn eigen ding kan doen, zonder enige beperkingen. Het kiest hierbij niet het meest sterke verhaal met de meest opwindende actie of andere erg memorabele momenten, maar het eindresultaat is desalniettemin een erg onderhoudende film.
Niet een klassieke origins-film
Meest originele en misschien ook wel verrassende aan de film is, is dat het niet eens zozeer een origins film is, maar een film die zich laat in de Marvel-tijdlijn afspeelt, waarbij 'toevallig' Natasha's verleden een rol speelt. Op deze manier leren we maar over haar en haar achtergrond, zonder dat de film erg hoeft te vertrouwen op flashbacks of zich ver in het verleden afspeelt, waardoor de film alsnog laat of te willekeurig zou gaan voelen voor het personage.
Doordat het geen klassieke origins-film is mist het echter ook een bepaalde diepgang wat het hoofdpersonage betreft. We weten nu waar Natasha vandaan komt en wat min of meer haar achtergrond is, maar we weten toch nog altijd weinig over haar echte motivatie en emoties. Een probleem wat misschien ook wel haar personage maakt. Sterk, mysterieus en onafhankelijk. Ondanks dat ze in de eerdere Marvel films voornamelijk op de achtergrond bleef, speelde ze vaak wel een belangrijke rol, mede dankzij deze eigenschappen. Wat dat betreft was het misschien ook wel onnodig om een film te maken waarin te zien was waarom ze de persoon was geworden die ze was en is het dus alleen maar goed en positief te noemen dat de film voor het grootste gedeelte een andere benadering kiest.
Dat houdt echter helaas niet in dat het verhaal zonder problemen is. Wanneer je alleen het begin en het einde ziet, zie je een geweldige film, maar het overgrote gedeelte dat het midden vormt weet niet altijd even sterk te boeien. Het is zelfs wat vreemd om te moeten zien hoe bijvoorbeeld de slechteriken nauwelijks een rol lijken te spelen in de film, afgezien van het begin en de laatste akte van de film. Mede hierdoor mist de film ook een bepaalde urgentie. Er is bijna geen gevaar of haast voelbaar gedurende de film en te veel dingen voelen alsof ze zonder consequenties blijven. Er mist sowieso een groot gevaar. Het is niet alleen een probleem dat de slechteriken nauwelijk een rol lijken te spelen in het geheel, het is wellicht nog een veel groter probleem dat ze niet een groter plan lijken te hebben waarbij ze bijvoorbeeld de wereld proberen uit te roeien of achter een bepaald object of persoon aanzitten, wat allemaal grote gevolgen met zich mee zou brengen.
Het midden van de film lijkt vooral te vertrouwen op drama en ontwikkeling van de personages. Dit is echter niet iets wat altijd even sterk werkt, door de toch wat bijzondere familie dynamiek.
Nieuwe personages
Omdat de film echt geheel los lijkt te willen staan van de andere Marvel films, introduceert het een hoop nieuwe personages, die al dan wel of niet in toekomstige Marvel films een rol gaan spelen. Hierdoor wordt Natasha af en toe opnieuw wat naar de achtergrond gedrukt. ook doordat de andere personages simpelweg sterker- en leuker zijn om te volgen. Dat geldt met name voor Florence Pugh als Yelena Belova en David Harbour als Alexei Shostakov/Red Guardian.
Yas, girl!
Wanneer je iets dieper zou kijken, zou je kunnen constateren dat onder het verhaal nog een diepere laag zit, over hoe je je als vrouw niet zou moeten laten ondrukken en dat je altijd de volledige beschikking over je eigen lichaam zou moeten hebben en voor je eigen keuzes en belangen op zou moeten komen. Zoals iedere moderne Marvel film beaamt, staat deze ook volledig voor de empowerment van vrouwen. Hoe kan het ook anders, met een powervrouw als Natasha Romanoff als hoofdpersoon. Het doet het allemaal op een niet geforceerde manier. Het laat de vrouwelijke hoofdpersonen stralen in al hun kracht, zonder hier constant de focus op te willen liggen, met uitzondering van een aantal momenten tegen het einde van de film. De diepere laag acther het verhaal wordt alleen goed zichtbaar wanner je echt zou gaan graven. Voor wie dit niet wil en simpelweg vermaakt wil worden is er uiteraard ook nog altijd genoeg om van te genieten.
Doordat Natasha Romanoff/Black Widow niet een personage is die ook daadwerkelijk over superkrachten bezit, is de actie ook wat kleinschalliger en meer gegrond dan in veel andere Marvel films het geval. Alhoewel dat ook behoorlijk relatief is natuurlijk. De film mocht duidelijk wat kosten en zit ook nog altijd vol met tal van actie scènes, die ieder persoon in het echte leven nooit zou overleven. Zie biedt de film voor ieder wat wils. Actie en drama is allemaal volop aanwezig in de film. Al is er niets wat ook daadwerkelijk een enorme indruk zal achterlaten. Toch mag dit de pret tijdens het kijken uiteindelijk niet drukken.
7/10
Bekijk trailer
