Filmrecensie: Respect (2021) Geregisseerd door Liesl Tommy
Je kunt natuurlijk altijd een Wikipedia pagina over een artiest gaan lezen of je zou een film als deze kunnen gaan kijken. Dat is altijd wel een beetje hoe ik dit soort biografische films zie. Het vertelt je een hoop informatie over de persoon, maar wel zonder verder ook al te veel gevoel erbij over te brengen.
Oppervlakkig als biografische film
Dit is ook een typische moderne biografische film, waarin gebeurtenissen uit een persoons leven elkaar opvolgen, zonder hierbij ook een vaste rode draad in het verhaal te volgen. Dit is niet zozeer een punt van kritiek riching deze film in het bijzonder, maar meer het genre in het algemeen. Het is natuurlijk wel jammer te noemen dat het de film niet lukt om hier goed mee te breken.
Na het zien heb je zeker het geval dat je meer over Aretha Franklin te weten bent gekomen, maar blijf je toch nog teveel met de vraag zitten wie Aretha Franklin als persoon was. De film blijft te veel op de oppervlakte wat dat betreft. Het maakt de film nooit slecht om te kijken, maar al met al wel behoorlijk makkelijk te vergeten.
Te respectvol (no pun intended)
Een biografische film kan razend interessant zijn wanneer je niet alleen de persoon zijn grootste hoogtepunten laat zien, maar ook zijn of haar diepste dalen. Pas dan begrijp je namelijk ook echt waar de persoon vandaan komt en begin je deze meer te waarderen, waardoor de film niet alleen interessanter wordt om te kijken, maar ook vele malen sterker qua drama en bijbehorende emoties.
Probleem met veel biografische films is echter dat ze te respectvol zijn riching hun hoofdpersoon, niet in de laatste plaats omdat de film ook met zijn/haar goedkeuring tot stand is gekomen, of met diens erven. Dat is ook absoluut het geval met "Respect" geweest. Gevolg hiervan is dat de film wel durft te laten zien wat voor persoonlijk leed en diepe dalen Aretha Franklin heeft gehad, maar tegelijk zie je nooit wat voor effect dit écht op haar heeft gehad, omdat de film zich vooral erop concentreert hoe sterk ze wel niet is geweest. En hiermee zeg ik natuurlijk niet dat ze dit niet echt is geweest, maar de manier waarop de film dingen gepresenteerd worden missen te vaak enige diepgang en daardoor ook goede emoties en gevoel van realisme. Nooit voel je je verdriedig om- of boos over de dingen die Aretha Franklin ovekomen zijn, of geinspireerd door haar doorzettingsvermogen en strijd tegen ongelijkheid, terwijl dit wel een aantal belangrijke thema's in de film vormen.
De personages
Doordat de film zich voornamelijk alleen op zijn hoofdpersonage concentreert, wat natuurlijk niet ongebruikelijk is voor een biografische film, komen alle andere persnen uit Aretha Franklin haar leven te veel op de achtergrond te staan, wat ook niet bijdraagt aan het echt interessant kunnen maken van dingen.
Jennifer Hudson mist als actrice ook absoluut het bereik om het drama van de film goed en overtuigend over te laten komen. Ook zij leek net even te veel onder de indruk te zijn van de hoofdpersoon, waardoor het allemaal wel erg braaf blijft. Ze lijkt dan ook voornamelijk gekozen te zijn om haar zangkunsten, waar dan ook weinig op aan te merken valt, ware het niet dat ze in het niets valt bij de echte Aretha Franklin. Om echt door Aretha Franklin weggeblazen te worden is het dan ook verstandig om tijdens de credits te blijven zitten, waar we een optreden van de echte Aretha Franklin te zien, en belangrijker, te horen krijgen.
Goed genoeg als film, alleen niet als een biografische
Net als Aretha Franklin verdient de film nog wel atlijd veel respect (pun intended in dit geval). Het is zeker geen slechtuitziende film en de film wordt ook nergens vervelend of slecht om naar te kijken of volgen, maar wat biografische films betreft mist deze net even te veel diepgang om ook echt een indruk achter te kunnen laten.
6/10
Bekijk trailer
