Filmrecensie: The French Dispatch (2021) Geregisseerd door Wes Anderson
Natuurlijk, ieder zijn eigen smaak. Ik kan het dan ook echt niet kwalijk nemen dat er mensen zijn die wel van Wes Anderson zijn films kunnen genieten. Persoonlijk heb ik er vaak toch wel wat moeite mee om doorheen te komen, maar met deze film toch net iets meer dan met veel van zijn andere films.
Stijl boven inhoud
Stijl boven inhoud, dat is absoluut iets waar Anderson vaak voor kiest. En daar is niet per se veel mis mee, maar dan moet de stijl wel werkelijk iets toe weten te voegen. Iets waardoor je opgaat in het gehaal en meegesleept wordt. "The French Dispatch" weet echter op weinig vlakken te raken, waardoor he geheel toch behoorlijk vlak en uiteindelijk ook kleurloos blijft, ondanks de vaak technisch behoorlijk indrukwekkende beelden.Vlak en onsamenhangend
En voor mij is dat vaak toch wel het frusterende aan een Wes Anderson film. Technisch zijn ze enorm goed gemaakt, maar qua verhaal weet het weinig te doen. In dit geval weet de film nog redelijk te vermaken met zijn verhaal, maar tegelijkertijd blijft het ook behoorlijk rommelig. Er zit geen duidelijke lijn in het geheel en de overvloed aan personages, allen ook nog eens gespeeld door bekende grote namen, zorgt ervoor dat de film van de hak op de tak blijft springen.
Het feit dat de film er ook nog eens voor kiest om allerlei verhalen afzonderlijk te vertellen draagt er uiteraard ook niet bepaald aan bij dat het goed één geheel weet te vormen. Er is daarnaast ook veel te weinig aanwezig in het verhaal om dingen goed met elkaar te verbinden en uiteindelijk samen te laten komen. Uiteindelijk was de film dan ook wellicht meer bezig om visueel dingen sterk over te laten komen, zonder de bijbehorende sterke woorden op papier te zetten in het script.
Gemakzuchtig
De personages en algehele stijl van de film is zeer typisch voor Wes Anderson. Het is wat zijn film uniek- en daardoor ook gemakkelijk te herkennen maakt. Allemaal dingen die voor hem spreken en die zijn films ook tal van fans en liefhebbers hebben opgeleverd. Het gevaar wat hier vaak in schuilt is dat je als filmmaker wat meer gemakszuchtig wordt en terug blijft vallen opdezelfde trucjes waarvan je weet dat ze werken. Dit laatste is zeker waar voor Wes Anderson, die vaak dezelfde filmische trucjes en personages in zijn films gebruikt, maar waar deze film in het bijzonder ook wat gemakzuchtig mee is af en toe is de stijl zelf.
Simpel gezegd probeert het zo artistiek mogelijk te zijn, zonder zich af te vragen of het ook daadwerkelijk iets toevoegd. Het is dan ook niet geheel duidelijk wat Wes Anderson met bepaalde dingen probeert over te brengen. Wat is er bijvoorbeeld het doel van om zwart-wit- en beelden in kleur elkaar te laten afwisselen? En waarom spreken bebaalde personages op het ene moment 'gewoon' Engels, om op het volgende moment er een aantal volzinnen in het Frans uit te gooien? Waarschijnlijk alleen omdat het zo lekker klinkt en het er zo fraai uitziet, maar raken of prikkelen doet de film er absoluut niet mee.
Wellicht alleen voor Anderson fans
Ik weet uiteraard ook dat er genoeg mensen zullen zijn die deze film wel heerlijk zullen vinden om te kijken. Voor Wes Anderson fans zal deze film dan ook nog altijd meer dan prima zijn om te kijken, terwijl voor mij persoonlijk er af en toe nauwlijks doorheen te komen was. Tegelijkertijd zie ik ook nog altijd in dat de film wel doet wat het moet doen om de liefhebbers van deze zeer typische film-stijl te kunnen plezieren.
6/10
Bekijk trailer
