Filmrecensie: The Lost Daughter (2021) Geregisseerd door Maggie Gyllenhaal

De ene film is de andere niet. En dat is meer goed ook. "The Lost Daugther" is één die behoorlijk uniek weet te zijn. Effectief ook tot op bepaalde hoogtes. Het is echter een film die bewust wat op de vlakte blijft met zijn thema's wat bijdraagt aan het realisme, maar af en toe toch wel wat ten koste gaat van zijn drama.

Herkenbare thema's

Je zou de film zelfs wat taboedoorbrekend kunnen nemen. Het is een film zonder opsmuk die vaak ook geen blad voor de mond neemt, over moederschap maar bovenal ook 'gewoon' het zijn van een vrouw. Ik weet zeker dat met veel van de thema's en gebeurtenissen in de deze film vrouwen zich kunnen identificeren. Dit is dan ook gelijk de grootste kracht van de film. Ja, het houdt ook in dat deze film beter om te kijken is voor vouwen dan voor mannen, maar gelukkig is er voor iedereen alsnog genoeg intrige aanwezig in het verhaal om gegrepen te kunnen worden.

Iets te veel verschillende films in één

Wel is duidelijk dat de film af en toe wat teveel hooi op zijn vork neemt. Dit wordt met name duidelijk door hoe het verhaal is opgebouwd. Het voelt net even iets te veel als twee verschillende films in één. Soms drie zelfs, zodra de flashbacks een meer prominente rol in het verhaal beginnen te spelen. Dingen komen uiteindelijk alsnog redelijk goed samen, maar af en toe lijkt het verband tussen de eerste helft van de film en de tweede toch wel wat weg. Net iets te verschillend qua stijl en benadering, ook omdat je als kijker in de tweede helft van de film veel meer over de hoofdpersoon weet dan in de eerste nog het geval was.

Je wordt als kijker af en toe dan ook heen en weer geslingerd. Aan de ene kant wel zo fijn, origineel en intrigerend, maar het geeft je daarbij soms ook wel heel weinig om je nog aan vast te kunnen houden. Geen goed mysterie in het verhaal bijvoorbeeld, of een personage waar je je echt nog verbonden mee zou voelen. De film is op die momenten meer een vertelling van gebeurtenissen dan dat je er ook daadwerkelijk iets bij voelt. Toch wel vaker en probleem met films die op boeken zijn gebasseerd. Het is gemakkelijker om je als lezer mee te laten voeren met woorden omdat je hierbij vaak veel in je eigen hoofd zelf in moet vullen en vorm moet geven. Wanneer alles al voor je vormgegeven is blijft er vaak nog weinig over om te doen als kijker, waardoor je je al snel op een afstandje gezet voelt in plaats van onderdeel van het verhaal.

Gedragen door zijn hoofdpersoon

Wat de film echter voor het grootste gedeelte nog goed bij elkaar houdt is Olivia Colman, die zeer effectief een kwetsbaar personage durft neer te zetten, zonder hierbij ooit iets te overdrijven. Een zeer menseljke rol die het verhaal ook op vrijwel alle momenten interessant genoeg weet te houden. Interessant door het drama, maar ook zeker de meer mysterieuze aspecten van het personage.

Het is waar dat hierdoor de andere personages in het verhaal wat op de achtergrond blijven, maar dit is niet Colman haar schuld. Het komt puur door de benadering van het verhaal, waardoor sommige verhaallijnen toch ook niet altijd helemaal 'af' voelen. Dit gezegd hebben, het lukt Jessie Buckley, die razend knap en overtuigend de jonge versie van Olivia Colman haar personage speelt, en Dakota Johnson alsog om op bepaalde momenten uit te kunnen blinken in de film.