Filmrecensie: Love in Aruba (2022) Geregisseerd door Brian Brough
Ah zon, zee, strand en liefde. Waar kun je nog meer om vragen? Nou,wat dacht je van ook daadwerkelijk een goede film.
Slechter dan Nederlandse pogingen
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: dit is geen hele beste genre film. Het is te simplistisch in zijn opzet, te voorspelbaar met zijn ontwikkelingen en de liefde tussen de twee hoofdpersonages wil maar niet verder ontbranden dan een klein steekvlammetje.
Met zijn titel "Love in Aruba" (hoort het trouwens niet 'on' Aruba te zijn?) klinkt het haast als een Nederlandse film in de stijl van "Verliefd op Ibiza" of "Toscaanse Bruiloft" maar ik zou haast willen zeggen dat ik gehoopt had dat deze Amerikaanse productie wat meer als een Nederlandse was.
Vermoeiend
Ondanks dat de film maar iets langer dan anderhalf uur lang is, weet het alsnog te lang aan te voelen. Dit is simpelweg omdat er nauwelijks iets gebeurt in de film.
Een film als deze vertrouwt ook uiteraard vernamelijk op zijn liefdesverhaal, maar de manier waarop deze twee personen naar elkaar toegroeien voelt nooit natuurlijk en is dan ook nooit echt leuk om naar te kijken. Er is niets wat deze twee mensen bindt en ondanks pogingen van de film om ze wat meer diepgang te geven, weet je uiteindelijk veel te weinig over deze personen en hun persoonlijkheid om er voor te gaan juichen om de twee samen te willen zien komen. Het is zelfs enigzins vermoeiend om naar te moeten kijken.
Geen goede chemie
Het feit dat er nauwlijks chemie tussen de twee is komt ook voornamelijk door David McConnell. Hij speelt teveel een rol, daar waar Sashleigha Hightower nog wel een betere natuurlijke aanwezigheid in de film heeft. Waarom ze echter voor zo'n afstandelijke, overbeschermde vader en workaholic als Connor valt, die ook nog eens twee keer zo oud als haar lijkt en zich zeker ook zo gedraagt, is een groter mysterie dan de vraag hoe het kan dat de Milka koe lila is.
Geen enkele diepgang
Aan de ene kant ben ik blij dat de film niet teveel diepgang heeft, aangezien het dingen ongetwijfeld zoetsappig en melodramtisch gemaakt zou hebben, als een slechte soapserie, maar aan de andere kant blijft de film nu wel echt schreuwen om interessante dramatische ontwikkelingen, die de boel wat meer op hadden kunnen schudden en het verhaal iets minder voorspelbaar zouden hebben gemaakt. De film blijft in plaats daarvan enorm braaf en veilig en mede daardoor dus ook voorspelbaar.
Kinderen zijn altijd een gevaar
Films die kinderen een grote rol in hun verhaal laten spelen lopen vaak ook al een enorm risico. Dit omdat jonge kinderen over het algemeen vaak nog niet de beste acteurs zijn en ze goed zijn voor goedkope en voorspelbare ontwikkelingen in het verhaal. Veel van de elementen die ook daadwerkelijk aanwezig zijn in deze film, al moet gezegd worden dat Scarlett Hazen geen slechte jonge acteur is in deze film.
Wat echter wel slecht en zelfs irriterend te noemen is, is hoe ze haast behandeld wordt als een porseleinen pop. Niet alleen door haar vader, maar uiteraard ook gezien het feit dat er een babysitter voor haar aangetrokken wordt, die in het huis dient te wonen om te allen tijde voor het kind te kunnen zorgen. En voor de goede orde, we hebben het hier niet over een baby van negen maanden, maar iemand die inmiddels echt wel haar eigen veters kan strikken en boterhammen kan smeren.
Windenergie, hoezee?
Een ander element wat erg vreemd aanvoelt is zijn hele windenergie verhaallijn. De film wil dat we hopen dat de vader een grote klus mag klaren waarbij hij tal van windmolens in de unieke omgeving van Aruba mag bouwen. Maar ongeacht of je nou voor of tegen windmolens bent is het wel erg lastig om hierop te hopen in deze context. Het voelt bijna als één grote promotiefilm op momenten, alsof een producent van de film ook aandelen in windmolens had.
Aruba onwaardig
Niet alleen zo voorspelbaar als een typische genre film, maar ook nog eens slechter geschreven en uitgevoerd dan een gemiddelde film in het genre. Aruba had absoluut iets beters verdiend.
4/10
Bekijk trailer
