Filmrecensie: Licorice Pizza (2021) Geregisseerd door Paul Thomas Anderson
Persoonlijk kan ik Paul Thomas Anderson zijn films enorm waarderen. Films die vaak met weinig anderen te vergelijken zijn, met zijn algehele stijl en manier van verhaal vertellen. Verhalen die een willekeurig deel van het leven laten zien, meer dan dat ze een verhaal vertellen met een duidelijk begin, midden en einde zoals we van andere films gewend zijn. Het maakt de films realistisch, makkelijk om je met de hoofdpersonen te identificeren en daardoor ook zeer makkelijk om geheel in de wereld van de film op te gaan. Dat allemaal gezegd hebben, "Licorice Pizza" was een film waar ik toch echt minder door gegrepen was.
Lastig om in het verhaal te komen
Nee, de film is absoluut niet slecht. Verre van zelfs. In het verhaal zaten echter een aantal problemen waardoor het toch wat moeilijk was om erin te komen en blijven.
Zo vond ik het tijdens het kijken toch wat storend hoe onsamenhangend het verhaal was. Sommige gebeurtenissen in de film lijken nogal willekeurig, terwijl ze te weinig toevoegen aan de ontwikkeling van de personages. Het is vaak wat lastig in te zien wat het één met het ander te maken zou hebben, al is het wellicht ook waar dat dingen beter op hun plek zullen vallen wanneer je de film meerdere keren zou zien.
Wat echter nooit goed voor mij zal werken is de romance in de film. Niet zozeer de romance zelf, die lief en realistisch is, maar wel hoe de twee hoofdpersonen continu maar om elkaar heen blijven draaien terwijl ze elkaar overduidelijk leuk vinden. Misschien romantisch en herkenbaar voor anderen, maar voor mij toch vaak wat irriterend.
Tegelijk ook bewondering voor de manier waarop het wordt verteld
Ondanks dat het verhaal dus niet helemaal perfect werkte en ik niet altijd goed in de film kon komen door de manier waarop het vertelt werd, heb ik tegelijk nog wel altijd enorm veel bewondering voor de benadering.
Het is niet te ontkennen dat de manier van verhaal vertellen bijdraagt aan het realisme van de film en het is ergens ook verfrissend hoe dingen nooit overdreven worden om bij te dragen aan zijn drama. Het laat de gebeurtenissen voor zich spreken en legt daarbij ook niet alles aan je uit, waardoor je veel zelf in je hoofd zal moeten uitwerken. Het is daarom ook gemakkelijk om al snel een band met de personages te voelen, ook al heb je wellicht niets met hen gemeen. Het was hierbij ook een zeer slimme keuze om nieuwkomers Alana Haim en Cooper Hoffman in de hoofdrollen te casten, wat de film een zekere zin van rauwheid en onbevangenheid meegeeft.
Goede balans
Dat de film knap een tijdsbeeld weet te vangen draagt ook absoluut bij aan het feit dat de film nog altijd meer dan prima om te kijken is. Zijn sfeer werkt prettig en draagt eraan bij dat het nooit zware kost wordt. Het weet een goede balans te creëren tussen luchthartigheid en melancholiek, zonder dat het ooit afbreuk doet aan elkaar.
Prima film, maar niet één die ik snel opnieuw zou willen kijken
Al met al nog altijd een meer dan prima film dus, al is het niet één die ik ook snel opnieuw zou willen kijken. Daar is het verhaal toch net even iets te onsamenhangend en niet intrigerend genoeg voor, naar mijn smaak. Wat mij betreft dan ook één van Paul Thomas Anderson zijn minder geslaagde films, al is ook een minder geslaagde aul Thomas Anderson film duidelijk nog altijd meer dan de moeite waard!
7/10
Bekijk trailer
