Recensie: Space Force (2022) Seizoen 2
Het eerste seizoen van "Space Force" liet duidelijk zijn dat het geen fantastisch serie was, maar wel één die zeer vermakelijk en enorm makkelijk weg te kijken was. Bovendien ook origineel met zijn concept. Met een tweede seizoen is het uiteraard lastig om origineel te blijven. En hoewel het tweede seizoen voronamelijk meer van hetzelfde biedt, is de leukig- en nieuwigheid er echt wel een beetje af.
In het begin was ik bang dat ik eerst een behoorlijk lange recap nodig zou hebben om te zien wat er ook alweer allemaal precies gebeurt was in het eerste seizoen. Deze recap wordt je niet aangeboden, maar i moet zeggen dat de eerste aflevering het meer dan prima doet om je volledig opnieuw op de hoogte te brengen van de gebeurtenissen uit het eerste seizoen en alle onderlingen verhoudingen tussen de verschillende personages. Erg prettig, ook omdat dit op een totaal niet geforceerde manier gedaan wordt.
Wat even iets minder prettig aan dit seizoen is, is het gebrek aan een duidelijk hoofdverhaallijn. Er is niet echt iets waar het hele seizoen naartoe bouwt. Geen verrassende wendingen, geen cliffhangers en geen groter verhaal dan het gestuntel van een aantal mensen die verantwoordelijk zijn voor taken die hun pet ver te boven gaan.
In plaats van een goed hoofdverhaal zijn er continue wat korte en wel erg simpele verhaal, verspreid door de zeven afleveringen. Niets wordt ooit echt spannend of intrigerend opgebouwd en de afronding laat vaak ook te wensen over. Wat deze verhalen echter niet vergeten te doen is om te vermaken. Het kijken van het tweede seizoen van "Space Force" is dan ook nooit vervelend, ook geholpen door het feit dat met zijn minder dan 30 minuten de afleveringen enorm behapbaar blijven.
Vergeleken met het eerste seizoen is de humor echter wel iets minder geslaagd. Zeer zeker omdat de nieuwigheid van het concept er nu wel vanaf is, maar het blijft hier en daar ook een wel ietwat rare mix van een realistisch concpt, gecombineerd met haast tekenfilm-achtige personages. Allemaal ingrediënten voor een heerlijk absurdistische serie, maar absurdistisch zou ik de serie niet eens willen noemen. De humor werkt en werkt vaak ook goed, maar het blijft wel op een enorm basisniveau steken. De serie is braaf en simplistisch en doet simpelweg alleen wat het moet doen. Dit is allemaal meer dan goed genoeg, maar om echt een serie te zijn waar mensen over praten zal je natuurlijk echter altijd meer moeten brengen.
De aanwezigheid van John Malkovich blijft wel een zegen voor de serie. Hij brengt enorm veel kwaliteit, niet alleen qua acteerwerk maar ook zeer zeker qua humor. Eén van de weinige personages die niet constant grappig probeert te zijn of aan het stuntelen is, maar daardoor vaak juist wel hiliarisch is wanneer hij weer eens in een vreemde extreme situatie belandt.
Alle andere acteurs zijn overigens ook prima en je kunt dan ook zeer zeker zeggen dat de personages een reden zijn waarom je vaak blijft kijken.
Het is opnieuw vermakelijk en kijkt alleem zeer gemakkelijk weg. Ik zou het dan ook prima vinden als er een derde seizoen zou verschijnen, maar ik zou er tegelijkertijd ook geen moment slaap door verliezen wanneer Netflix na dit tweede seizoen zou besluiten om de stekker eruit te trekken. Het is wat lastig om in te schatten of er nog altijd genoeg in de serie aanwezig blijft om nog heel veel langer te kunnen vermaken en verrassen. Dit tweede seizoen heeft qua creativiteit al wel een beetje laten zien dat de bodem in zicht raakt.
Desalniettemin gelukkig nog altijd een prima luchtig tussendoortje om een aantal uur mee door te brengen, wanneer je ook niet meer zou verwachten dan alleen dat.
7/10
