Filmrecensie: Doctor Strange in the Multiverse of Madness (2022) Geregisseerd door Sam Raimi
Personen die magie gebruiken in een wereld vol superhelden voelen toch wel een beetje als valsspelers. Mensen die niet geboren zijn met superkrachten, of deze gaandeweg hebben ontvangen, maar mensen die hun krachten en kusnten zelf hebben aangeleerd. Toch was de eerste "Doctor Strange" film uit 2016 wel verrassend goed en leuk om te kijken, misschien juist ook wel doordat het niet sterk verbonden was met de andere Marvel films uit dezelfde periode. Met "Doctor Strange in the Multiverse of Madness" maakt de film duidelijk wel meer onderdeel uit van een groter geheel, waarbij de multiverse verder ontdekt en opgebouwd wordt voor de komende Marvel films. Dit biedt de film voldoende kansen, maar tegelijkertijd legt het hiermee zichzelf ook beperkingen op.
Een welkome toevoeging
Door ervoor te kiezen om duidelijk onderdeel uit te maken van een groter geheel, voelt de film meer als een typische Marvel film dan één die écht zijn eigen ding weet te doen en meer origineel is, qua verhaal, personages en de wereld waar het zich in afspeelt. Ondanks dat het wellicht wel zo klinkt, is dit echter niet geheel negatief. De kracht van Marvels superhelden films ligt er namelijk ook in dat de films met elkaar verbonden zijn en de verhalen elkaar versterken en vooruit helpen. Personages groeien hierdoor ook beter en natuurlijker dan het geval zal zijn in een film of filmreeks die volledig op zichzelf zou staan. In dat opzicht is "Doctor Strange in the Multiverse of Madness" dan ook absoluut opnieuw een welkome toevoeging aan de nog steeds alsmaar groeiende catalogus van Marvel superhelden films.Goede voortzetting
De film is met name een welkome toevoeging doordat het vrijwel non-stop vermaak weet te bieden in een zowel snel als prettig tempo, waarbij de film opnieuw gevuld is met tal van bekende en nieuwe personages.
Het voelt als een voortzetting van Dr. Strange zijn personage en persoonlijke verhaal, waarnaast het ook knap dingen weet op te zetten voor toekomstige Marvel films en andere Marvel personages. Een goede balans, waarbij het één het ander nooit echt in de weg begint te zitten. Dat gezegd hebbende, het verhaal zelf blijft hierbij wel erg simplistisch en rechtlijnig, waarbij de grootste verrassingen ook meer in zijn cameo's zitten en niet zozeer wat de film met zijn verhaal of deze cameo's weet te doen.
Gebrek aan goede emoties
Zoals eerder aangehaald, blijft het grootste probleem van de film dat het zichzelf teveel beperkingen oplegt, om deel uit te kunnen maken van een groter geheel. Het voelt hierdoor af en toe ook wat teveel als een voorzichtig begin van een groter iets, of een te nietszeggend middenstuk. De film weet wat nieuwe dingen op te bouwen, maar niets wat niet iedere andere willekeurige Marvel film ook had kunnen doen. Het weet uiteindelijk net iets te weinig voor zichzelf en zijn personages te doen, wat ook zeer zeker door een gebrek aan goede emoties komt.
Dit is een probleem omdat de emoties wel degelijk een zeer groot onderdeel zijn van de film zijn verhaal en de motivties voor zowel zijn held als de grote slechterik van de film. Het is echter lastig om het verdriet, angsten en verlangens van de personages te voelen, wat ook absoluut door zijn hoge tempo komt, die verder dus wel zeer prettig voor de film weet te werken. De emoties zijn niet lastig om te volgen of te begrijpen, maar dat blijft wat anders dan het ook daadwerkelijk voelen. Het maakt "Doctor Strange in the Multiverse of Madness" uiteindelijk dan ook een ietwat lege en makkelijk te vergeten ervaring, ondanks dat de film nog altijd meer dan genoeg te bieden heeft.
Een imponerende stijl
Waar de film absoluut mee uitblinkt is zijn algehele stijl. Sam Raimi weet toch wel iets nieuws en unieks aan de film mee te geven met zijn stylistisch gebruik belichting en kleuren, waardoor de multiverse echt tot leven komt in de film, ook geholpen door de zeer geslaagde soundtrack van Danny Elfman. Het moet hierbij wel gezegd worden dat de film af en toe iets teveel vertrouwd op zijn special effects, die er ook niet altijd even gelikt uitzien.
Waar de special effects wel aan bijdragen zijn zijn horror elementen. Special effects dragen zelden iets bij aan moderne horrorf ilms, maar Sam Raimi is één an de weinigen die deze kunst wel weet te beheersen, zoals hij in het verleden al eerder heeft laten zien. En ja, bij vlagen is dit absoluut meer een horror film dan een actiespektakel, zowel qua verhaal als manier waarop bepaalde personages worden behandeld. Wat verrassend wellicht, maar daardoor abosluut niet minder geslaagd of welkom.
Ook is het niet geheel verrassend dat de acteurs de film nog altijd naar een hoger plan weten te tillen, waarbij met name Benedict Cumberbatch en Elizabeth Olsen de grote uitblinkers zijn.
Prima vermaak
Werkelijk een prima en vermakelijke film om te kijken. Alleen denk ik niet dat het één zal zijn waar we over vijf jaar op terug zullen kijken als heel memorabel of enorm belangrijk voor de nieuwe fase van Marvel superheldenfilms, ondanks dat de multiverse wel écht geopend is met deze film.
7/10
Bekijk trailer
