Filmrecensie: Top Gun: Maverick (2022) Geregisseerd door Joseph Kosinski
Wanneer je 36 jaar na dato een vervolgfilm uitbrengt is het het meest logisch om je op twee dingen te concentreren: Nostalgie, terwijl je tegelijkertijd iets probeert te brengen waarmee het ook lukt om een nieuw en meer 'modern' publiek aan te spreken, die wellicht ook iets minder- of zelfs helemaal niet bekend zijn met de 1986 film "Top Gun". Dit is iets wat "Top Gun: Maverick" beide uitermate goed onder de knie heeft. Het weet een trip vol nostalgie te zijn, waarbij het niet vergeet om ook telkens iets nieuws te brengen.
Alsof er slechts een aantal jaar zijn verstreken
Ondanks dat ik absoluut geen enorme fan van de eerste "Top Gun" film ben kon ik wel enorm waarderen hoe deze film op een enorm natuurlijke manier wist aan te voelen als de eerdere 1986. Alsof beide films niet 36, maar slechts 2 of 3 jaar na elkaar waren uitgebracht.
Extra knap, wanneer je nagaat dat de regisseur van het origineel, Tony Scott, in 2021 was overleden en logischerwijs de honeurs ditmaal door iemand anders waargenomen moesten worden. Deze eervolle maar toch ook lastige taak was besteed aan Joseph Kosinski, die eerder met film als "Tron" en "Oblivion" al had laten zien dat hij in staat was om grote Hollywood producties goed naar het scherm te brengen. Films die echter toch ook niet zonder hun problemen waren, maar met "Top Gun: Maverick" laat Kosinski zien dat hij zowel een goed verhaal als spektakel, op een gebalanceerde manier naar de bioscopen en huiskamers weet te brengen.
Nostalgie, goed gedaan
Het kan niet genoeg benadadrukt worden hoe heerlijk de sfeer van de film is. Zelfs wanneer je dus, net als ik, niet enorm nostalgisch bent naar de eerste "Top Gun" film is het absoluut wel fantastisch hoe de film opnieuw een zeer sterke en overtuigende jaren '80 sfeer weet neer te zetten, ondanks dat de film zich wel in de moderne tijd afspeelt.
Het doet dit met name met zijn muziek, maar ook door slim dezelfde patronen uit de eerste "Top Gun" film te volgen. Wanneer je beide films naast elkaar legt zijn de overeenkomsten dan ook enorm te noemen. Het verhaal, hoe het zich ontwikkeld, de onderlinge verhoudingen tussen de personages, het is vaak haast een-op-een naast elkaar te leggen allemaal. Het past in de trend waarin vervolgfilms vaak meer remakes en reboots van het origineel zijn, waarbij het in grote lijnen wel alsnog een relatief nieuw verhaal volgt, die ook voortborduurd op de personages en bepaalde gebeurtenissen uit de 1986 film.
"Top Gun: Maverick" voorkomt knap dat het ooit een herhaling van zetten dreigt te worden. Het doet dit door slim een aantal dingen in het verhaal om te draaien of juist aan te brengen, waardoor alles net even een andere diminsie krijgt, waardoor het alsnog enorm verfrissend weet te werken, ondanks dat veel elementen van de film wel erg bekend aandoen wanneer je enigzins bekend bent met de eerste "Top Gun" film. Een film die met andere woorden dus goed de liefhebbers van het origneel weet aan te spreken en prikkelen, waarbij het ook nog eens verfrissend (maar ook niet per se heel verrassend) weet te zijn.
De perfecte anti-blockbuster
Eigenlijk is "Top Gun: Maverick" een anti-blockbluster. Het is namelijk geen film die op enorm veel actie vertrouwd , of vol zit met explosies en het standaard ren en schietwerk dat je in een groots opgezette actiefilm zou verwachten.
Voor deze film lijken de makers echter terug naar de tekentafel gegaan te zijn, om te bedenken hoe het kijkers mee kan slepen en op het puntje van de stoel kan brengen, zonder dus gebruik te maken van de gebruikelijke actieclichés. Het antwoord hierop was: snelheid.
Zonder gebruik te maken van al te veel computereffecten (wat uiteraard ook vrij ongebruikelijk is voor een moderne genrefilm) weet de film je meer dan voldoende spektakel te bieden, door je letterlijk in de cockpit van de gevechtsvliegtuigen te plaatsen, samen met de acteurs. Het creëert beelden vol snelheid, met goed uitgevoerde stunts, gecombineerd met een dosis realsme. Een combinatie die zeer prettig voor de film weet te werken en het een zekere dosis adrenaline geeft, die de gehele film werkzaam weet te blijven.
Vliegt voorbij
De rest van de film is daarnaast ook behoorlijk goed in elkaar gezet wat het tempo betreft. Los van de vliegscènes vliegt de rest van de film ook werkelijk voorbij, op een positieve manier. De film blijft geen moment te lang bij iets hangen, ondanks dat hier werkelijk meer dan genoeg kansen voor waren. Het kiest er echter voor om dingen simpel en niet zozeer sentimenteel en dramatisch te maken. Je kunt zeker zeggen dat bepaalde zaken in het verhaal en personages hierdoor wat onderontwikkeld blijven, maar voor het type film dat deze probeert te zijn werkt het wel uitermate goed.
Het zorgt er ook voor dat dingen altijd vooruit blijft bewegen, ondanks dat het wellicht verleidelijk was geweest om stil te blijven staan bij dingen en vaak terug te kijken, om de nostalgie-factor verder aan te boren. Deze benadering geeft de film echter een meer avontuurlijk gevoel en de relatief simpele benadering zorgt er verder voor dat de film je vrijwel constant aan een goede jaren '80 genrefilm doet denken, op een zeer prettige en dan ook positieve manier. Het geeft de film een bepaalde onbevangenheid die je vandaag de dag niet vaak terugziet in grote genrefilms.
Spektakel en vermaak
Met Tom Cruise opnieuw als het hart van de film weet "Top Gun: Maverick" zowel enorm vertrouwd als tegelijkertijd ook verfrissend aan te voelen. "Top Gun" in een nieuw, maar ook zeer herkenbaar jasje, met meer dan voldoende spektakel en vermaak.
8/10
Bekijk trailer
