Filmrecensie: Against the Ice (2022) Geregisseerd door Peter Flinth

Nee, ik hoop toch echt dat wanneer iemand erover denkt om een film over overleven te maken ze verplicht eerst deze film moeten gaan kijken, om te zien hoe het NIET moet. Het weet totaal niet meeslepend te zijn, zonder enige spanning en het zit ook nog eens enorm slecht in elkaar. Al met al is "Against the Ice" een hele matige genre-poging die geen moment echt weet te overtuigen.

Erg slecht opgebouwd

Wanneer je een film over een overlevingstocht maakt is realisme absoluut het allerbelangrijkste. Deze film zijn idee van realisme lijkt echter te zijn dat dat in moet houden dat het maar zo oppervlakkig mogelijk moet zijn met alles.

Het is een verschrikkelijk slecht opgebouwde film. Het is moeilijk om ooit écht mee te leven met zijn twee hoofdpersonen omdat ze, ondanks de situatie waarin ze zich bevinden, nooit weten te gedragen alsof ze in levensgevaar zijn. Misschien was dit de Deense instelling gedurende de vroege 20e eeuw, maar het is toch niet echt heel geloofwaardig en realistisch te noemen wanneer de twee, vlak nadat de één bijna werd gedood door een ijsbeer en daarna ook nog eens bijna was verdronken, een minuut later samen in een tent liggen om te bespreken hoe erg ze vrouwen missen, alsof er niets is gebeurt. Ik zou willen dat ik hier overdrijf, maar nee. Dit is letterlijk iets wat deze film weet te doen.

Niet geloofwaardig of effectief

Het is vooral ook illustratief hoe de film dingen op weet te bouwen en hoe het omgaat met zijn spanning, drama en realisme. Qua regie en monteerwerk is deze film echt een rommeltje.

Een gevoel van angst, eenzaamheid en wanhoop is vrijwel totaal niet aanwezig in de film, terwijl de kansen van de twee hoofdpersonen om te overleven nou niet bepaald in hun voordeel waren. Er is ook geen glijdende schaal, waarin de personages langzaamaan steeds meer hoop verliezen en steeds wanhopiger worden betreffende de situatie waarin ze zich bevinden. Hoe de personages zich er in het begin van de film uitzien en gedragen is exact hetzelfde als hoe ze zich tegen het einde gedragen en eruitzien. Op zich wel geruststellend natuurlijk, dat na honderden dagen in kou en eenzaamheid, zonder fatsoenlijk voedsel, warme douche of drinken, je moraal niet omlaag zal gaan en je je geen zorgen hoeft te maken dat je ondervoed zal raken, Tenminste, dat is natuurlijk wanneer je deze film zou geloven. Nee, erg geloofwaardig of effectief kan ik het allemaal niet noemen.

Geen enkele diepgang

Je zou ook denken dat na verloop van tijd er wel bepaalde diepgang in de film zal komen. De twee hoofdpersonen zitten immers dagelijks, voor een zeer lange tijd, op elkaars lip, waarbij ze afhankelijk van elkaar zijn. Het voelt echter totaal neit alsof er een sterk band tussen de twee zou beginnen te groeien, of dat ze elkaar überhaupt goed leren kenne. De omgang en de gespreken die ze voeren zijn zo enorm oppervlakkig dat de film ook nog eens totaal niet interessant om te kijken is. Best een prestatie voor een film met zo'n intrigerend concept, gebasseerd op waargebeurde gebeurtenissen.

Ik zou dan ook niet goed weten wat deze film probeert te doen of zijn. Het is uiteindelijk niet meer dan een zeer afstandelijke vertelling van gebeurtenissen, waarbij je meer zal gaan voelen bij het lezen van de Wikipedia pagina over deze gebeurtenissen en de levens van Ejnar Mikkelsen en Iver Iversen.

Ondermaats

Het kijken van deze film klinkt vast dan ook als een absolute verschrikking. Verschrikkelijk is het echter toch echt niet. Wel gewoon zwaar ondermaats, in zo'n beetje alle opzichten denkbaar. Het verhaal an sich blijft gelukkig nog wel enigzins interessant genoeg om te blijven, al ontbreekt dus wel iedere vorm van spanning of enige goede drama. Als enorm meeslepend kan deze film dan ook niet ervaren worden, ondanks al zijn fraaie plaatjes.