Filmrecensie: The Black Phone (2021) Geregisseerd door Scott Derrickson
Net als bijvoorbeeld de eerdere Scott Derrickson film "Sinister" weet ook "The Black Phone" enorm origineel aan te voelen, ondanks dat het veel van de vaste patronen volgt. Het is gelijk hetgeen wat deze film beter maakt dan de gemiddelde genrefilm en met name een waar genot voor de liefhebbers van het genre.
Vrij uniek perspectief
Wat deze film met name uniek maakt, is dat het verteld wordt vanuit het perspectief van een jonge tiener. Je zou wellicht denken dat hierdoor de film ook wat meer terughoudend is wat zijn geweld, horror en taalgebruik betreft, maar niets van dit is het geval.
Wat ik met name enorm fijn vind, is dat het zich juist totaal niet inhoudt. Het geeft de film juist een zekere zin van realisme en laat zien hoe het was om kind te zijn in de jaren '70 zonder dingen te overdrijven of juist mooier te maken dan het was. Kinderen gedragen zich als ware kinderen, wat uiteraard in schril contrast komt te staan met de horror die ze ondervinden. Twee contrasten die in dit geval elkaar enorm goed weten te versterken.
Meer een subtiele benadering
Het is meer een subtiele genrefilm, in de zin van dat het niet vol schrikmomenten of veel bloed zit, maar meer op zijn sfeer vertrouwd. Een sfeer van zowel mysterie als spanning, die voor het grootste gedeelte erg goed weet te werken.
De film legt zichzelf echter wel een aantal beperkingen op, waardoor niet alles even goed uit de verf komt. De film probeert veel variatie aan te brengen, maar speelt zich voor het grootste gedeelte wel binnen één ruimte af. In plaats van dat dit de film extra spanning oplevert of bijvoorbeeld een claustrofobisch gevoel weet mee te geven, voelt het eindelijk toch voornamelijk als iets wat de film ervan weerhoudt om dingen te doen. Dingen om zijn slechterik beter te laten werken en monsterachtiger te maken, of meer scènes waarbij goede spanning wordt opgebouwd. Wanneer je erop terugkijkt zijn er dan ook niet enorm veel dingen die in deze film gaande zijn, wat het niet zonodig simplisch- maar wel wat monotoon maakt af en toe.
Hawke achter het masker
De film weet gelukkig not wel altijd meer dan prima te profiteren van de aanwezigheid van Ethan Hawke, als gemaskerde slechterik. Acteurs vermijden dit soort rollen meestal liever, omdat ze denken dat het onherkenbaar acteren achter een masker niet bevorderlijk zal zijn voor hun carrière, maar Hawke voelt zich hier gelukkig zeker niet te groot voor of onzeker over. Hij stort zich werkelijk in zijn rol, die ook een zeer sterke en effectieve is uiteindelijk.
Verreweg de meeste horror en spanning is dan ook direct en indirect van zijn personage afkomstig, waardoor hij ook werkelijk het meest memorabele aan de film weet te zijn, ondanks dat ik wel vrij zeker weet dat het personage niet enorm veel minuten te zien is.
Drama blijft wel wat achter
Bij de film hou je nog wel altijd het gevoel dat het qua combinatie van horror/thriller en drama nog wel wat sterker had kunnen zijn. Zoals gezegd gaat de film voornamelijk voor realisme, ondanks dat er ook echt wel tal van supernatuurlijke dingen gebeuren, maar qua emoties weten dingen vaak geen hele grote impact te maken.
De familie dynamiek is interessant, net als de onderlingen verhouding tussen veel van de personages, maar het is iets waar de film uiteindelijk maar weinig mee weet te doen. Achtergronden worden redelijk goed geschetst, maar toch blijft het vaak nog wel altijd iets oppervlakkigs houden.
Effectieve genrefilm
Desalniettemin blijft "The Black Phone" absoluut een heerlijke originele genrefilm, die voor het grootste gedeelte nog altijd prima weet te werken. Een goede benadering, een sterke slechterik en een prima sfeer. Voor met name de liefhebbers van het genre valt er dan ook meer dan genoeg te genieten.
7/10
Bekijk trailer
