Filmrecensie: Elvis (2022) Geregisseerd door Baz Luhrmann

Er was nooit eerder een artiest als Elvis geweest en de kans dat die er ook ooit weer zal komen is enorm klein. Het is dan ook absoluut niet verwonderlijk dat 45 jaar naar diens dood er nog altijd veel aandacht voor is en zijn populairiteit onvermindert hoog blijft, ook niet in de laatste plaats omdat zijn muziek uiteraard nog altijd voortleeft. Films waarin Elvis door acteurs werd gespeeld hadden we dan ook al eerder gezien, maar veel écht grote films over zijn leven hadden we nog niet gehad. Heel veel groter dan deze Baz Luhrmann epos kunnen films ook niet worden. Met veel gevoel voor show geeft de film een prestatie over Elvis zijn leven weg, die misschien uiteindelijk niet enorm zal blijven hangen, maar desalniettemin wel indruk weet te maken.

Een typische moderne benadering

De film pas wel redelijk goed in de trend van recente biografische films over artiesten, zoals "Rocketman" en "Bohemian Rhapsody". Het kiest een soortgelijke stijl, waarbij het verhaal zich niet op één aspect of bepaalde gebeurtenis uit het leven van zijn onderwerp concentreert, maar in plaats daarvan je in sneltreinvaart door het overgrote gedeelte van het leven van zijn onderwerp neemt. Deze benadering heeft voor mij zowel altijd voor- als nadelen.

Ten eerste heeft het als duidelijk voordeel dat zo'n beetje alle aspecten uit het leven van zijn onderwerp worden bellicht, maar het grote nadeel hierbij blijft wel dat er weinig ruimte is voor enige emoties. Je ziet dingen simpelweg gebeuren, zonder dat de film je ook echt daadwerkelijk een kans geeft om er iets bij te voelen. Een toch wel ietwat afstandelijke benadering dat vaak niet heel sterk mijn voorkeur heeft, maar in dit geval werhoudt het de film er gelukkig verder niet van om ook ooit slecht of vervelend te worden om te kijken.

De film doet erg veel

Het zou mij niet verbazen als Luhrmann voor tientallen uren aan materiaal had geschoten, om vervolgens de film in de montagekamer in elkaar te zetten. Niet dat het niet een duidelijk vast script volgt, maar hoe de film is opgebouwd met zijn beelden maakt duidelijk dat er veel te kiezen viel. En de film doet dan ook echt veel.

Ja, het is wel echt veel soms, met zijn flitsende beelden en snelle montage. De film geeft je dan ook nauwelijks de kans om op adem te komen of dingen in je hoofd te verwerken. Aan de ene kant is deze chaotisch aandoende benadering niet eens zo vervelend om te ervaren. Het is een film die je meer over je heen moet laten komen en die je echt beleeft op het moment zelf. Het zorgt ervoor dat je je achteraf zult afvragen wat je eigenlijk nou precies alemaal gezien hebt, maar op het moment zelf is het zeer gemakkelijk en prettig om er in mee te gaan.

Een zeer slimme en effectieve benadering

Het is een film die daarnaast bewust niet al te veel op de negatieve kanten van Elvis wil focussen en er daarom slim voor kiest om het verhaal meer door de ogen van zijn manager, de gluiperige en schimmige Colonel Parker te vertellen, die daarmee gelijk de negatieve en donkere kanten van de film naar zich toetrekt. Ik moet zeggen dat dit enorm goed en slim gedaan is, al zorgt het er in veel opzichten ook voor dat dit vaak meer een Colonel Parker dan Elvis film wordt, al is dat voor de kwaliteit van de film verder geen probleem.

Het helpt hierbij natuurlijk ook dat Colonel Parker zeer goed vertolkt wordt door Tom Hanks, die ook goed de menselijke kanten van het personage weet te belichten.

Absoluut een sterke rol van Hanks, die echter niet afleidt van het feit dat de film voor een behoorlijk gedeelte ook gedragen wordt door Austin Butler, als Elvis. Geen trailer of tv spot kan je er op voorbereiden hoe ongelooflijk goed hij in zijn rol is. Hij is simpelweg Elvis.

Met respect voor zijn hoofdpersoon

Door het hoge tempo worden absoluut veel aspecten van het leven van Elvis nauwelijks belicht, zoals zijn militaire jaren en vrij geslaagde film carrière. Ik weet dan ook niet of dit nou de meest goede film om te kijken is wanneer je meer over de persoon Elvis zou willen leren, maar waar het in ieder geval wel ongetwijfeld voor zal zorgen is dat veel mensen (opnieuw) geïnteresseerd in de persoon Elvis en zijn muziek zullen raken. In dat opzicht heeft de film ook zeker zijn waarde en denk ik dat dit ook exact hetgeen was wat deze film voor ogen had.

Het is een film die duidelijk met veel respect voor zijn onderwerp gemaakt is. Ik denk ook niet dat er veel is waar grote Elvis aanstoot aan zouden nemen en dat de film volzit met momenten, zoals een aantal legendarische optredens, die Elvis fans zullen herkennen en waarvan te genieten valt.