Filmrecensie: Mass (2021) Geregisseerd door Fran Kranz
Een film als deze is absoluut niet makkelijk om te maken, om meerdere redenen. In de eerste plaats uiteraard vanwege het onderwerp, maar ook het algemen concept, waarbij vrijwel de gehele film zich in één ruimte afspeelt, met slechts vier verschillende personages. Ik was vooraf dan ook zowel geïntrigeerd als enigzins skeptisch. Skeptisch over hoe het verhaal een kleine twee uur lang zou kunnen boeien, zonder ook continue in herhaling te vervallen. Deze zorgen werder gelukkig al vrij snel allemaal weggenomen.
Ingetogen en genuanceerd
Voornaamste reden waarom "Mass" goed weet te werken is doordat het een vrij ingetogen film is. Het probeert dingen niet te dramatiseren of politiseren. Het is geanunceerd, waarbij het tegelijk nog altijd goed dramatisch weet te zijn op de juiste moment, in de juiste mate.
Het weet een goede balans en daarmee nuance te creëren door zaken van twee kanten te belichten: van zowel de ouders van het slachtoffer, als die van de dader. Allen slachtoffers, op hun geheel eigen manier, met ieder hun eigen verschillende emoties, behoeften en vragen, gevormd door dezelfde tragedie.
Weet herhaling te voorkomen
Door de genuanceerde aanpak is het geen film waar de vonken vaak vanaf vliegen tijdens de confrontatie, maar dit is duidelijk een bewuste keuze. Het geeft de film een zeker realisme mee, waardoor dingen ook effectiever bij je binnen weten te komen. De film weet vaak beklemmend te zijn, uiteraard ook geholpen voor het feit dat de film zich in een vrij kleine ruimte afspeelt.
Dit staat de film echter niet mee in de weg om creatief te zijn. Geen scène oogt of voelt hetzelfde en je hoeft er dan ook niet bezorgd om te zijn dat de film in herhaling valt na verloop van tijd of dat het zich wat voort begint te slepen. Niet dat het altijd even soepel verloopt allemaal, maar over het algemeen zorgt de benadering van de film ervoor dat het zich op een goede manier voort weet te bewegen.
Niet voorspelbaar
Het verhaal ontvouwd zich gestaag en juiste mede daardoor ook uitermate effectief. Het is nooit geheel duidelijk welke richting dingen op zullen gaan, waardoor de film verre van voorspelbaar weet te blijven.
Door de manier waarop het verhaal wordt verteld wil je ook constant blijven kijken, om te zien waar dingen uiteindelijk toe zullen gaan leiden en uiteindelijk af zullen gaan lopen. Ergens leek de film nog wel wat moeite te hebben om dingen echt te laten eindigen, maar over het algemeen weet het dingen wel sterk af te ronden.
Wat ergens nog wel een klein minpuntje is,is dat het duidelijk een aantal zaken voorbij wilde laten komen, die vaak genoemd worden wanneer er weer eens een schietpartij op school of iets soortgelijks gebeurt. Doordat de film geanuanceerd is, neemt het echter geen duidelijk standpunt in en pleit het verder ook nergens voor. Bepaalde verhaalelementen komen hierdoor toch niet helemaal lekker uit de verf en de film gaat dan ook snel voorbij aan deze zaken, om verder ook maar niet als controversieel gezien te kunnen worden.
Uiteraard gedragen door zijn acteurs
Een film als deze wordt uiteraard ook voornameljk gedragen door zijn acteurs en de dialogen. Hier is gelukkig weinig mis mee! Met Jason Isaacs, Martha Plimpton, Ann Dowd en Reed Birney beschikt de film over acteurs die het verhaal en hun personages meer dan prima op een effectieve wijze neer weten te zetten. Ondanks dat je niet eens enorm veel over de achtergronden te weten komt, zijn de onderlinge verhoudingen wel goed voelbaar en komen de emoties sterk naar voren.
Een effectieve film
Een film als deze is simpelweg effectief te noemen, die je allerlei emoties zal laten voelen tijdens het kijken ervan en er goed voor blijft zorgen dat je nooit geheel kunt raden waar dingen exact naartoe zullen gaan. Wellicht uiteindelijk ook iets te geanuanceerd en simpel in opzet om ook écht een blijvende indruk te maken, maar tijdens het kijken ervan zul je hier toch echt weinig last van hebben.
8/10
Bekijk trailer
