Filmrecensie: One Moment (2021) Geregisseerd door Deirdre O'Connor

Gedurende mijn leven heb ik tot nu toe al veel behoorlijk nutteloze films gezien natuurlijk. Ik moet toch wel zeggen dat "One Moment" hiervan één van de meest nutteloze was die ik in tijden had gezien.

Komt nooit lekker los

Het is vaak wat vervelend om iets negatiefs over een film te zeggen die verder wel bol van de goede bedoelingen staat. Het wil echter maar nooit helemaal lekker loskomen en het verhaal mist absoluut richting.

Waar het dan ook voornamelijk op neerkomt, is dat er simpelweg veel te weinig in de film gebeurt. Ik begrijp hierbij heel goed wat de film probeert te doen, maar goed werken doet het zeer zeker niet. Het probeert een film over het alledaagse leven te zijn, waar familie een zeer centrale rol in speelt, met hier en daar een snufje humor en drama af en toe. Geen van de personages of ontwikkelingen (of beter gezegd, het gebrek hieraan) zijn echter goed geschreven om de film vermakelijk of interessant genoeg te laten werken.

Wellicht alleen interessant in de ogen van de regisseur

Ik heb ergens sterk het vermoeden dat dit een autobiografisch- of op zijn minst semi-autobiografisch verhaal is, dat gebasseerd is op het leven- en familie van schrijver en regisseur Deirdre O'Connor. Voor haar zal alles dan ook veel betekenis hebben, maar als kijker is het vrij lastig om je verbonden te voelen met de personages en erg geïnteresseerd te zijn in het verhaal.

Het is te onduidelijk wat er precies verteld probeert te worden met het verhaal. Er zit geen enorm moraal in en de gebeurtenissen zijn niet van een dusdanig interessant niveau dat je het gevoel hebt dat dit inderdaad verteld had moeten worden. Sterker nog, de film voelt eigenlijk behoorlijk langdradig, ondanks dat deze ruim onder de twee uur kort weet te bljven. Toch voelt het uitkijken van de film als een opgave en is het zelfs ietwat vermoeiend, al is het ook waar dat de film wel iets beter om te kijken wordt naarmate het einde nadert.

Maar net geen amateurfilm

Voor het grootste gedeelte weet het ook echt niet beter te blijven dan een film die net boven het niveau van een amateuristische film zit. Dat het nog steeds met een laag budget is gemaakt is wel duidelijk, maar met zijn montage, cameravoering en bijvoorbeeld ook muziek weet het vaak wel erg zwak aan te doen.

Dit alles is echter geen excuus voor de film waarom het niet vermakelijker of interessanter om te kijken is. Dit begint toch echt allemaal met het script, die duidelijk niet in orde was, al sluit ik ook niet uit dat een betere en meer ervaren regisseur wel alsnog meer uit deze film had kunnen halen. Ergens diep verborgen in de film zit echt nog wel wat potentieel verborgen.

Een sterke laatste rol van Danny Aiello

De film mag absoluut zijn handjes dichtknijpen met het feit dat het Danny Aiello, in wat uiteindelijk zijn laatste rol bleek te zijn, heeft weten te strikken. Hij is het cement die de film nog enigzins bij elkaar houdt en zijn acteerwerk brengt de film naar een niveau waar het anders nooit gekomen zou zijn.

Zijn personage is dan ook absoluut het beste aan de film en het enige wat nog enigzins goed weet te werken. Ik denk zelfs ergens dat het vooraf helemaal niet de bedoeling was dat zijn personage de hoofdpersoon zou zijn, maar dat dit uiteindelijk wel snel werd veranderd nadat Aiello was gecast. Het verhaal zou namelijk logischer geweest zijn als het meer op zijn kinderen had geconcentreert, maar ik kan het de film ook absoluut niet kwalijk nemen dat het uiteindelijk deze keuze had gemaakt.