Filmrecensie: Thor: Love and Thunder (2022) Geregisseerd door Taika Waititi
Ja, we zijn inmiddels ver verwijderd van de meer Shakespeariaanse Thor die Kenneth Branagh aan ons had geintroduceerd in de 2011 film "Thor". Ik weet dat veel mensen de voorkeur geven aan meer vermakelijk actieheldenfilms (ergens doe ik dat zelf ook, ondanks dat ik echt wel een grote liefhebber ben van de eerste Thor film), maar dat is iets wat Taika Waititi wellicht te letterlijk heeft genomen met "Thor: Love and Thunder". Daar waar zijn eerdere Thor film "Thor: Ragnarok" nog een geslaagde balans had van vermaak, komedie, actie en een goed verhaal, is die balans toch wat meer zoek in deze vierde Thor film.
Meer komisch dan goed voor de film is
Ding wat deze film niet goed lijkt te begrijpen is dat je ook prima vermaak kunt bieden in een superheldenfilm zonder een komedie te zijn. Want ja, laten we eerlijk zijn, "Thor: Love and Thunder" is meer een komedie dan wat dan ook. Dit is op zichzelf uiteraard geen probleem, al staat het wel nogal in schril contrast met de eerdere Thor films en de andere Marvel films waar Chris Hemsworth het personage in heeft mogen vertolken. Je weet dat dingen toch wat ver zijn gegaan wanneer Star-Lord in een film meer redelijk en terughoudend optreedt dan Thor.
Het is wellicht waar dat de benadering van deze film beter te pruimen- en zelfs verfrissend was geweest als dit de eerste film uit een reeks geweest zou zijn, maar ook wanneer je deze film los van alle andere eerdere Marvel films zou beoordelen moet de conclusie getrokken worden dat het veel dingen goed en leuk doet, maar dat er ook een hoop mis mee is.
Een zeer uitgesproken eigen stijl
En ja, één van de redenen waarom deze film niet altijd even goed weet te werken heeft opnieuw met zijn komedie te maken. Door zijn komische benadering is het lastig om wat dan ook serieus te nemen in deze film. Het staat vaak enorm in de weg van zijn drama en de ontwikkelng van zijn verschillende nieuwe en terugkerende personages. Dat de film meer komisch probeert te zijn is tot daar aan toe, maar de beslissing om de film te vullen met flauwigheden en dialogen waardoor ook zijn personages naar beneden worden gehaald, is toch net even een stap te ver voor mij in dit geval. 'Subtiel' lijkt een woord te zijn wat niet in Taika Waititi zijn woordenboek staat.
Het is dan ook een film met een zeer uitgesproken eigen stijl, wat iets is wat ik nog wel altijd kan waarderen. Het is bewonderingswaardig hoe Waititi met zijn geheel eigen visie en unieke stijl en wereld heeft mogen en weten te creëren. Iets wat niet veel filmmakers lukt, helemaal niet wanneer een grote studio ook nog eens alles overziet en je film onderdeel uitmaakt van een al bestaand groter geheel. De film ziet er dan ook werkelijk prachtig uit en het voelt geheel als zijn eigen ding, wat ook wel eens prettig is in deze tijd wanneer we jaarlijks tal van nieuwe Marvel films en series gepresenteerd krijgen, die in een meer uniforme stijl zijn gemaakt.
Te weinig oog voor het verhaal
Het is jammer dat Waititi echter meer oog had voor de visuele stijl dan het verhaal. Het lukt daarnaast ook lang niet altijd even goed om het verhaal op een geslaagde manier te vertellen. De film voelt vaak wat gehaast en rommelig, waardoor zelfs de langverwachte reünie tussen Thor en Jane Foster, opnieuw gespeeld door Natalie Portman, niet helemaal volledig uit de verf komt. De film is niet altijd volledig logisch in zijn opbouw en dingen weten vaak niet groots aan te voelen, wat nogmaals ook voornamelijk komt door zijn meer komische benadering.
Dat dingen niet echt gewichtig weten aan te voelen heeft ook absoluut te maken met de afwezigheid van een echt gevaar. Christian Bale is een fantastische slechterik, maar wordt nauwelijks in de film gebruikt. Het is niet eens zozeer dat hij te weinig op het scherm te zien is. Immers, ik durf wel te stellen dat hij ongeveer net zoveel in beeld is als iedere andere Marvel slechterik, of bijvoorbeeld een Bond slechterik, maar het probleem is meer dat het verhaal te weinig met hem weet te doen, ondanks dat zijn personage in de kern absoluut interessant was.
Weet nog wel altijd vermaak te bieden
Goede nieuws is dat de film nog wel altijd voldoende vermaak weet te bieden, met name ook met zijn actie. Net als het verhaal is het allemaal vaak vrij willekeurig, maar gelukkig nog wel altijd kundig gemaakt.
Het is dan ook wat lastig om je echt te vervelen tijdens het kijken van de film, al neemt dat niet weg dat het qua verhaal en opzet vaak wel enorm tekortschiet, wat in de weg staat om deze film ook daadwerkelijk een geslaagde te kunnen noemen.
Een film uit balans
Zeker uniek, maar absoluut niet volledig geslaagd als film. Te komisch en overdreven dan goed voor de film is, waardoor het verhaal en alle bijbehorden emoties en ontwikkelingen enorm te wensen over blijven laten. Een misser van Waititi, die in het verleden goed heeft laten zien dat hij het wél kan, maar ditmaal toch echt geen goede balans voor de film heeft weten te creëren.
6/10
Bekijk trailer
