Filmrecensie: I Love My Dad (2022) Geregisseerd door James Morosini
Absoluut een unieke en bijzondere komedie, waar veel positiefs over te zeggen valt, maar ook één die uiteindelijk echt wel iets mist.
Vrij duister qua thema's
Aan de ene kant respecteer ik echt- en is het ook razend knap, hoe deze film vrij luchtig weet te zijn, terwijl het qua thema's een behoorlijk duistere komedie is. Met slechts een paar kleine wijzigingn aan het verhaal had het dan ook een drama of zelfs een sterke thriller kunnen zijn. Dat de film ervoor kiest om een komedie te zijn is ergens dan ook wat ongebruikelijk, maar tegelijk ook juist hetgeen wat deze film zo sterk en uniek maakt.
Belangrijker is dat het ook vrij aardig werkt. De film vermaakt wel degelijk, ook al voelt het soms alsof dat niet het geval zou moeten zijn. De keuzes die sommige personages in deze film maken zijn namelijk niet alleen vrij absurd, maar ook behoorlijk verwerpelijk.
Mist wat diepgang
Dit is ook ietwat een probleem met deze film. Het voelt namelijk nooit echt alsof de verwerpelijke acties tot iets goeds of positiefs gaan lijden, wat toch wat vreemd en 'onnatuurlijk' voelt voor een komedie. Het is ergens ook een vrij ongemakkelijke film, waarbij het als een gemiste kans voelt dat het niet even wat dieper op dingen in weet te gaan.
Zo gaan de personages uiteindelijk niet echt door interessante veranderingen door en is het ook wat frustrerend hoe het vanaf het begin al vrij duidelijk is dat er echt geen manier bestaat waardoor dingen uiteindelijk goed uit zullen gaan pakken voor zijn personages. Niet iedere komedie hoeft een happy end te hebben, maar echt duidelijke heldere conclusies trekt de film ook niet. Het is geen film met tal van sterke boodschappen, of één waarin zijn personages dus door interessante veranderingen heengaan. Dit is natuurlijk ook niet verplicht, maar het blijft hierdoor toch wel wat voelen alsof er wat mist in de film. Het is niet enorm oppervlakkig om te kijken, maar het is wel degelijk gevuld met oppervlakkigheden, waardoor het moeilijk is om mee te leven met zijn personages of het verhaal.
Iets te gemakzuchtig
Je weet vaak ook niet goed hoe je je moet voelen tussen het kijken van de film. Moet je hopen dat de vader in zijn opzet slaagt? Moet je hopen dat de zoon en een volslagen vreemde uiteindelijk bij elkaar zullen komen? De film zelf geeft hier geen goed antwoordt op. Het blijft vrij neutraal, terwijl zijn opzet eigenlijk wel om meer stelligheid vroeg. Het kiest uiteindelijk een iets te gemakzuchtige benadering.
Het oordeelt nooit, waardoor dingen ook prima luchtig om te kijken blijven, maar het blijft hierbij wel wat verwarrend dat na afloop niet goed duidelijk is wat het nou precies had proberen te vertellen en hoe je je zou moeten voelen. Het is ook niet zo dat je zelf deze puzzelstukjes maar in elkaar moet leggen. De film geeft je simpelweg te weinig puzzelstukjes om überhaupt een puzzel mee in elkaar te kunnen leggen.
Leuk, maar blijft niet echt hangen
Niet om verder te negatief over de film te klinken. Het is namelijk één die op andere vlakken, zoals met zijn originaliteit en humor, alsnog heel aardig weet te werken. Het is werkelijk waar een meer dan prima film om te kijken, die echter uiteindelijk niet heel lang zal blijven hangen.
Dit ligt verder ook niet aan zijn acteurs, die de film zeker naar een hoger plan weten te tillen. Patton Oswalt was een geslaagde keuze als hoofdpersoon en de film heeft verdere een goede balans van personen die zowel komedie als gewichtigheid aan de film weten mee te geven.
Leuk en uniek genoeg
Echt wel leuk en uniek genoeg om te kijken. Toch blijft het gemis aan echte diepgang en duidelijke conclusies ervoor zorgen dat het ook een ietwat oppervlakkig ervaring is.
6/10
Bekijk trailer
