Recensie: Lost Ollie (2022)
"Toy Story" voor volwassenen. Dat blijft toch wel de beste manier hoe "Lost Ollie" simplistisch omschreven zou kunnen worden. Ondanks zijn concept zou ik het echt niet een kinderserie willen noemen, aangezien het voornamelijk volwassen thema's aankaart. Al weet ik ook dat er absoluut genoeg kinderen zijn die al heel volwassen zijn wat hun smaak betreft. Wat ik dan ook meer probleer te zeggen is dat "Lost Ollie" vere van kinderachtig is. En gelukkig maar.
Je zou toch nooit je lievelings knuffel meer weggooien na het zien van deze mini-serie. Dat is dan ook iets wat veel mensen niet doen en diegene die het wel hebben gedaan zullen op zijn minst nog altijd warme jeugdherinneringen hebben aan hun zachte vriend. Niet alleen maar iemand waar je plezier mee beleeft, maar ook iemand die je troost kan bieden tijdens de zwaardere momenten in het leven. Iets wat zeer herkenbaar zal klinken voor veel mensen en waar deze mini-serie ook effectief op in weet te spelen.
Het is een hele warme mini-serie, die je tegelijk echter niet hoeft te gaan kijken om vrolijk van te worden. Het neemt je knap allerlei kanten mee op qua emoties, waarvan de zwaardere toch het meest zullen blijven hangen. De mini-serie weet te raken, waarbij het ook één blijft die troost weet te bieden. Ondanks alles dan ook alsnog een optimistische mini-serie, die er verder geen doekjes om windt.
Het benadert zijn thema's verrassend realistisch en mensenlijk. Een reden waarom het ook allemaal enorm effectief binnen weet te komen. Het zal ook enorm herkenbaar zijn voor veel mensen. Misschien niet per se één op één de gebeurtenissen, maar toch zeker wel veel van de bijbehorende emoties.
Dat de serie juist haast een kinderlijke naïviteit gebruikt om zijn gebeurtenissen te vertellen, versterkt alleen maar zijn thema's en bijbehorende emoties. De onschuld van alle personages zorgt ervoor dat de harde realiteit van het leven extra hard binnenkomt soms, zoals toch ook het geval is in het echte leven. Erge dingen overkomen ons vaak op de momenten dat we er het minst op voorbereid zijn, of in een levensfase wanneer je op je meest kwetsbaar bent.
Maar zoals gezegd is het echt niet alleen maar kommer en kwel in deze mini-serie. De benadering en zijn concept zorgt er ook juist voor dat dingen vaak wat luchtig worden gehouden, al hoeft dat verder niet in te houden dat je niet af en toe een traantje weg zal moeten pinken. Toch blijft het echt wel een serie waarin positiviteit de overhand voert en uiteindelijk ook alles overwint. Een mini-serie die je weer even laat voelen hoe het is om kind te zijn en je terug laat kijken op de weg die je zelf al hebt afgelegd. En hoe erg met tegenslagen deze weg misschien ook gevuld geweest zou zijn, je staat wel waar je staat op dit moment en je kunt je eigen toekomst maken en dit doorgeven aan de kinderen die je wellicht hebt of nog zal krijgen. Dingen die deze serie er allemaal niet te dik bovenop legt, maar wat je je desalniettemin toch beseft tijdens het kijken. De boodschap- en zeker ook al zijn intenties, zijn dan ook zeer positief.
Het is ook technisch een erg knap gemaakte serie. Het klinkt misschien wat raar, maar pas na 30 minuten begon ik mij te beseffen dat ik naar iets zat te kijken wat live-action combineerde met geanimeerde personages. Het geeft wel aan hoe naadloos alles op elkaar aansluit. Het voelt magisch en fantasierijk, maar tegelijk nooit ongeloofwaardig hoe de computer geanimeerde personages zich door de wereld en het verhaal heen bewegen. Het helpt hierbij uiteraard ook absoluut dat de computer animaties er zeer overtuigend uitzien en de algehele sfeer en visuele stijl van de film vrij constant weet te zijn.
Het weet ook absoluut een juiste balans te vinden tussen zijn geanimeerde personages en de personages van vlees en bloed, al houdt deze balans wel in dat het zich voornamelijk blijft richten op zijn geanimeerde personages. Wanneer het echter voor het verhaal nodig is, schroomt het er ook niet voor om een stapje terug te doen, waarbij het nooit voelt alsof dingen uit balans raken qua verhaal en focus.
De geanimeerde personages worden ook knap tot leven gebracht door een groep zeer goed gecaste acteurs. Met name Tim Blake Nelson weet indruk te maken, al is ook Jonothan Groff prima gecast als stem van hoofdpersoon Ollie.
Je kunt je uiteindelijk wel afvragen of 4 afleveringen het juiste aantal was voor deze mini-serie. Het blijft daardoor qua verhaal toch wel wat hangen tussen een volledige film en een lange serie. Met andere woorden, deze mini-serie zou prima iets korter hebben gekund of het zou net zo makkelijk minimaal 6 afleveringen lang hebben kunnen zijn. Het blijft nu ergens tussenin hangen, waardoor niet alle verhaallijnen even bevredigend worden afgerond en sommige afleveringen voelen alsof ze nog net even iets meer opbouw en diepgang hadden kunenn gebruiken.
Aan de andere kant kijkt een aantal van 4 afleveringen wel lekker gemakkelijk weg natuurlijk en het doet zeker verder ook geen al te grote afbreuk aan de kwaliteit van het verhaal of serie in het algemeen. Het is wel iets om mee aan te geven dat de serie heus niet alles even perfect doet, maar er zijn dan ook maar weinig series die dit wel doen.
Het blijft een zeer geslaagde mini-serie, met het hart op de juiste plek. Een serie die je enorm veel verschillende emoties zal laten voelen, maar die uiteindelijk voornamelijk toch echt enorm verwarmend is. Het probeert dingen niet eens logisch te laten zijn of uit te leggen, maar laat je dingen simpelweg ervaren, wat je ook mee terugneemt naar de tijd hoe het was om kind te zijn.
8/10
