Recensie: Snowpiercer (2022) Seizoen 3
Er zijn series die niet lang genoeg door kunnen gaan. En dan zijn er series waarbij het na 1 seizoen al wel duidelijk dat de rek er wel uit is en het het beste zou kunnen stoppen. "Snowpiercer" valt echt wel in deze laatste categorie.
Ja, dit derde seizoen biedt nog wel degelijk goede momenten en een aantal interessante ontwikkelingen, maar over het algemeen begint het ook steeds meer een meer een herhaling van bekende zetten en vaste patronen te worden.
Niet heel verwonderlijk allemaal, wanneer je je beseft dat dit een serie is die zich vrijwel alleen maar binnen een afgesloten trein afspeelt, waar de laatste mensen der mensheid overleven, na een ijzige apocalypse. Er is uiteindelijk maar zoveel wat je kunt doen met je locaties en qua, voordat je tegen berperkingen oploopt. Toch leek het einde van seizoen 2 wel aardige nieuwe mogelijkheden te bieden door een gedeelte van de groep af te zonderen van de grote lange treinen. Iets waar dit 3e seizoen echter al snel op terugkomt, waardoor ook dit nieuwste seizoen uiteindelijk te weinig nieuws weet te bieden.
Niet dat het de serie ervan weerhoudt om wat nieuwe dingen te proberen, maar hiermee weet het eigenlijk voornamelijk dingen alleen maar minder en minder geloofwaardig te maken. Dingen worden extremer en steeds verder gezocht, wat ergens prima bij zijn concept past, die gebasseerd is op de eerdere en superieure Bong Joon Ho film, maar de ongeloofwaardige aspecten zorgen er in dit geval voornamelijk voor dat de serie minder prettig om te kijken wordt.
Het is sowieso wat belachelijk hoe de serie zelfs na 3 seizoenen nog altijd nieuwe personages weet te introducere, ondanks het feit dat het zich dus in een zeer afgesloten wereld afspeelt. Ook belachelijk, omdat de serie eigenliijk al te veel personages heeft. Het weet vaak niet goed afscheid te nemen van bepaalde personages, waardoor de serie vaak ook ietwat meer een soap-opera dreigt te worden. En dat terwijl het drama ook zeer zeker niet ooit "Snowpiercer" zijn grootste kracht is geweest.
Aparte aan de serie is ook dat het na zijn eerste seizoen min of meer zijn focus had verschoven naar een ander hoofdpersoon. Iets waar ik het echter niet enorm mee oneens was. Andre Layton, gespeeld door Daveed Diggs, voelde in veel opzichten meer als een goede bijrol personage, in plaats van een sterke en charismatische hoofdpersoon. Daarnaast is het zo dat het wat belachelijk is om niet meer op een pesonage te concentreren die gespeeld zou worden door iemand als Jenniffer Connelly. Iets wat het tweede seizoen ook goed leek te begrijpen en zelfs iemand als Sean Bean introduceerde om de serie verder te kunnen dragen. Iets wat dit seizoen echter wel weer wat meer naar de achtergrond terug schuift, door wderom meer voor Andre Layton te kizen. Het is niet slecht allemaal, maar ook niet bijster interessant.
Dat dingen zich vaak niet meer tot iets echt interessants weten te ontwikkelen komt ook doordat dingen vaak geen consequenties lijken te hebben. Het ene moment kan een personage letterlijk het hoofd inslaan van een ander personage en 2 afleveringen later delen ze vervolgens het bed. Je zou dit de dynamiek van het leven op een afgesloten trein kunnen noemen, maar waarom zou je als kijker nog mee gaan leven met bepaalde personen en dingen enorm spannend gaan vinden wanneer personages enorm blijven draaien en dingen vrijwel nooit afgestraft worden.
Het is sowieso wat vermoeiend hoe de verschillende personages constant van kant wisselen. Ik denk dat de serie uit wil stralen dat er geen goed of kwaad is en alles een enorm grijs gebied is aan boord van de trein, maar het valt vaak bijna niet bij te houden wie aan wiens kant staat,wie het met wie doet en wat de verschillende motivaties ook alweer zijn. Hoe vaak kun je serie ook een personage een groep of ander personage laten verraden voordat dingen enorm repeterend en ineffectief dreigen te worden om te volgen? Een punt waar "Snowpiercer" al lang voorbij is geraast in ieder geval.
6/10
