Filmrecensie: Blonde (2022) Geregisseerd door Andrew Dominik
Een film die met zijn benadering duidelijk voor diepgang gaat, zonder ook daadwerkelijk echt goede diepgang te bieden. "Blonde" is vaak een interessant experiment, maar tegelijk ook één waarvan de uitvoering te wensen overlaat.
Veel kommer en kwel
Waar het uiteindelijk toch wel op neerkomt is dat "Blonde" geen hele prettige film om te kijken is. Het is een film die wel heel erg om de kommer en kwel uit het leven van Marilyn Monroe/Norma Jeane draait Op zich iets wat geen probleem hoeft te zijn, maar door alleen maar de negatieve en deprimerende aspecten te belichten is er geen enkele balans aanwezig in de film en is het zelfs een ietwat vermoeiende ervaring.
Het maakt de film ook behoorlijk hol en zielloos. In plaats van dat je meevoelt met het personage, die uiteraard op een echt persoon is gebasseerd, zal het je allemaal behoorlijk koud laten. Daar duikt de film niet genoeg de diepte in voor en heeft het een veel te gecalculeerde benadering voor. Het is af en toe wat extreem- maar tegelijk ook behoorlijk oppervlakkig en eenzijdig met al zijn emoties en drama. In plaats van de diepe dalen te versterken en effectiever uit te beelden door contrast aan te brengen met het laten zien van de hoge pieken uit Monroe's leven, kiest de film ervoor om alleen maar de diepe dalen te laten zien, zonder hierbij ook echt goede emoties te creëren.
Sloopt vooral zijn eigen hoofdpersoon
De film staat het simpelweg niet toe dat zijn hoofdpersoon ooit gelukkig en succesvol is. Iedere keer wanneer er iets positiefs in het leven van haar lijkt te gebeuren, komt de film eraan met een sloophamer om ervoor te zorgen dat deze positiveit al snel de kop in wordt gedrukt met een negatieve gebeurtenis of opmerking.
De reden waardoor de film behoorlijk eenzijdig en daardoor ook oppervlakkig voelt, maar ook wat teleurstellend omdat het hierdoor wel erg weinig van Marilyn Monroe haar carrière draait. Het is een film die voornamelijk om de persoon draait en dan met name de persoon achter Marilyn Monroe, Norma Jeane.
Niet geheel ineffectief
De film probeert dan ook een duidelijk onderscheid te maken tussen het 'product' Marilyn Monroe en de persoon Norma Jeane, alsof het twee geheel verschillende entiteiten zijn. Of dit in het echt ook zo zwart-wit was weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat het dit de film wel erg goed uitkomt. Het voelt dan ook als een wat gemakkelijke en luie benadering van zijn hoofdpersoon.
Toch kan ik niet zeggen dat het geheel ineffectief is. Ik voel echt wel alsof ik dichter bij de persoon Marilyn Monroe ben gekomen en meer van haar leven en persoonlijkheid begrijp na het zien van deze film, al blijft het natuurlijk altijd twijfelachtig hoe waarheidsgetrouw alles daadwerkelijk is in een biografische film, vooral wanneer zo goed als geen van de personen die in deze film worden neergezet nog in leven zijn om weerwoord te kunnen bieden.
Dat de benadering niet geheel ineffectief is houdt verder ook niet in dat het geheel effectief is. Zo zou ik nog altijd willen dat ik meer van Monroe haar carrière had kunnen zien en heb ik dan ook nog altijd niet echt het gevoel dat ik begrijp wat haar dreef om een filmcarrière te beginnen en wat verder exact haar drijfveren en motivaties waren. De film vertelt je uiteindelijk net te weinig over alles, wat absoluut door zijn eigen gekozen benadering komt.
Draait vooral om de plaatjes
Het is een film die meer om zijn plaatjes draait en niet zozeer om zijn dialogen of verdere schrijfwerk. Het laat dingen vaak dan ook maar gewoon gebeuren, zonder een goede duidelijke opbouw. Zo heb je na het zien van de film nog altijd geen idee hoe ze Joe DiMaggio of president Kennedy precies had ontmoet en als je deze film dan ook mag geloven waren ze er opeens simpelweg zomaar. Het voelt zelfs ook vaak alsof dingen maar wat door elkaar heen lopen in de film en dingen niet eens per se in volgorde worden verteld. Het maakt dingen niet eens zozeer verwarrend, maar vaak wel wat onprettig om te volgen.
Niet alleen maar slechte dingen aan zijn benadering
Dat allemaal gezegd hebbende: zijn benadering weet er ook alsnog voor te zorgen dat de film prima te kijken blijft. Ondanks dat het verhaal nooit enorm prettig om te volgen is, is het kijken van de film zelf vaak wel prettig, door zijn fraai geschoten plaatjes.
Het is ook erg knap hoe de film zwart-wit beelden en kleur op een dusdanige manier weet af te wisselen dat je vaak niet eens doorhebt dat de film van zwart-wit naar kleur springt tussen bepaalde scènes.
Ana de Armas is zeker ook niet vervelend om naar te kijken als Marilyn Monroe/Norman Jeane, al voelt het af en toe wel wat alsof ze simpelweg iemand aan het nadoen is met een bepaalde manier van praten en bewegen, in plaats van dat ze ook daadwerkelijk de persoon wordt die ze speelt. Dit is echter iets waar je vaak niet aan ontkomt bij een biografische film.
Met veel plussen en minnen
Het is een film die absoluut zo zijn plussen heeft, maar ook zeer zeker heel wat minnen. De benadering is redelijk uniek en interessant te noemen, maar over het verhaal zelf kan niet worden gezegd dat het ook enorm interessant of effectief om te volgen is.
Een redelijk zielloze film uitindelijk, die je wel iets dichter bij de persoon Marilyn Monroe/Norman Jeane zal brengen, maar ook één waarbij je het gevoel houdt dat het een hoop niet verteld en dingen net even iets te graag van alleen maar een negatieve kant wil belichten, zonder dat het hierbij goede drama en bijbehorende emoties op weet te bouwen.
6/10
Bekijk trailer
