Recensie: Only Murders in the Building (2022) Seizoen 2
Ook met seizoen 2 blijft "Only Murderers in the Buidling" op weg om een hele solide te blijven, waarin al zijn afleveringen een vrij constant niveau weten vast te houden.
Dit komt allemaal voornamelijk doordat zijn concept zich hier ook prima voor leent. Het is simpel: laat in de eerste aflevering een moord plaatsvinden, waarvan pas in de laatste aflevering de moordenaar wordt ontmaskerd. Het geeft de serie enorm veel ruimte in om in al zijn overige afleveringen los te gaan met allerlei theorieën, vermakelijke verhaallijnen en veel losgeslagen personages, waardoor ook tot het einde niet duidelijk zal zijn wie de moordenaar is.
Daar waar het eerste seizoen voornamelijk sterk was met zijn komedie en iets minder met zijn verhaal, zou ik willen zeggen dat dit voor het tweede seizoen net andersom is. En dat ondanks dat dit seizoen desondanks wel degelijk nog altijd meer gelsaagde grappen heeft. Het lijkt zich echter iets meer te focussen op het opbouwen van zijn verhaal en daarbijbehorende mysterie. Het maakt dat seizoen 1 leuker om te kijken is, maar seizoen 2 uiteindelijk wel net even een graadje beter.
In het eerste seizoen werd het ver voor het einde ook al wel snel redelijk duidelijk wie achter de moord zat, terwijl dit voor de hoofdpersonen nog wel altijd een grote verrassing bleeft tot het absolute einde. Dat hebben ze in dit seizoen opgelost door simpelweg meer verhaallijnen, meer personages en daardoor ook meer verdachten in de serie te stoppen. Misschien een wat simplistische oplossing wanneer je het zo bekijkt, maar het werkt wel degelijk. Het zorgt er bovendien ook voor dat de serie voldoende variatie heeft en nooit te lang rond één persoon blijft hangen.
Ja, het is misschien wel wat veel soms. Ook omdat, laten we eerlijk zijn, veel van de verhaallijnen uiteindelijk nergens heengaan en ook niet van belang zijn voor het grotere verhaal. Het is allemaal om je op het verkeerde been te houden en om je tegelijk ook geïnteresseerd te houden. Ondanks dat het wel wat veel is allemaal, is het ook iets waar een serie makkelijker mee wegkomt dan een film. Zo ook in dit geval. Het is allemaal niet heel storend dat sommige verhaallijnen en personages uiteindelijk wat nutteloos blijken, omdat ze prima weten te vermaken en iedere aflevering anders genoeg van de andere weten te maken.
Het is ook wel een serie die een redelijk perfect format voor zichzelf heeft gevonden, door alle afleveringen redelijk kort te houden. Het tempo blijkft hierdoor ook hoog en maakt de serie in het algemeen gemakkelijk om weg te kijken.
Wat de serie ook enorm vermakelijk maakt, naast zijn humor, zijn de personages. Voor dit seizoen keren vrijwel alle personages uit de eerste serie opnieuw terug, met uiteraard de toevoeging van enkele nieuwen. Deze nieuwe personages passen feilloos in het universum van de serie, al houdt de komst van deze nieuwe personages ook in dat enkele van de fijne personages uit het eerste seizoen ditmaal ietwat naar de achtergrond worden gedrukt. Niet onlogisch en ook niet slecht, maar toch wel wat jammer af en toe. Zo wordt de terugkeer van enkele personages wel erg als cameo behandeld, zoals de rollen van Jane Lynch, Amy Ryan en zelfs Nathan Lane. Ik weet wel zeker dat ze na 1 Ã 2 dagen echt wel klaar waren op de set. Jammer, maar daar staat bijvoorbeeld wel tegenover dat de rol van Tina Fey groter is geworden en acteurs als Michael Rapaport en Shirley MacLaine aan de cast zijn toegevoegd.
Maar het blijft uiteraard om zijn drie hoofdpersonages draaien, opnieuw gespeeld door Steve Martin, Martin Short en Selena Gomez, die met deze serie wel echt respectievelijk hun comeback en doorbraak hebben beleefd.
Wat de serie erg knap doet, is evenredig focusses op zijn drie verschillende hoofdpersonen, zonder één iemand de absolute hoofdpersoon te maken. Dit werkt ook erg prettig, doordat dit inhoudt dat er ook vrij constant drie verschillende dingen gaande zijn in het verhaal met zijn hoofdpersonen. Deze verhaallijnen voegen bovendien veel toe aan de opbouw van de personages, meer nog eigenlijk dan het geval was in het eerste seizoen.
Het is ook opnieuw duidelijk dat Steve Martin en Martin Short elkaar al langer kennen. Ze hebben een leuke chemie samen en Selena Gomez zorgt vaak voor de nodige balans, waardoor dingen nooit compleet ontsporen door zijn komedie. Ik moet hierbij wel zeggen dat ik Gomez en haar personage beter te pruimen vindt wanneer ze samen met de twee andere hoofdpersonen is. Wanneer de serie meer op haar alleen concentreert werkt het karakter van haar personage net even iets minder, maar over het algemeen blijft er een prima balans aanwezig in de serie tussen zijn drie hoofdpersonen.
Het blijft een lekker vermakelijke serie, ook in dit tweede seizoen, met een prettige sfeer, fijne korte aflevringen die uiteindelijk precies lang genoeg zijn om dingen gaande en interessant op een vrij constant niveau te houden. De benadering voelt tegelijk heerlijke ouderwets, maar ook zeker modern. Ouderwets en over de top (op een positieve en vermakelijk manier overigens) met zijn moord mysterie en meer modern met zijn thema's en ook zeker de humor. Het kijken van deze serie voelt zeker niet oubollig, al weet ik tegelijk ook wel heel erg zeker dat mensen die van ouderwetse detective films en series houden ook absoluut van deze serie zullen genieten.
Of de rek er wat uit is? Dat denk ik toch niet. Het einde van dit seizoen maakt namelijk ook goed duidelijk dat het niet bang is om dingen voor een nieuw seizoen over een iets andere boeg te gooien. Al is het natuurlijk niet heel geloofwaardig hoe drie dezelfde personen constant met een moord worden geconfronteerd. Maar ach, als het voor Jessica Fletcher en andere klassieke 'moord-oplossers' werkt moeten we er misschien ook maar niet teveel bij nadenken en simpelweg van dingen genieten. Dit is ook duidelijk wat de makers voor ogen hadden en ze lijken gelukkig nog niet van plan om er een einde aan te gaan breien.
8/10
