Filmrecensie: Apollo 10 1/2: A Space Age Adventure (2022) Geregisseerd door Richard Linklater

Richard Linklater's "Apollo 10 1/2: A Space Age Adventure" is meer dan een vermakelijke kinderfilm over het maanlanding programma, maar ook voornamelijk een liefdesbrief over het leven in het Amerika van de jaren '60. Het is als film zeker niet foutloos, maar wel erg aanstekelijk en meer dan prima om te kijken.

Weet origineel over te komen

Zoals zo vaak met films het geval is, loont het om origineel te zijn. In dit geval weet het de meeste originaliteit uit zijn stijl te halen. Een stijl die meer aandoet als een animatiefilm, zoals Linklater ook eerder had gedaan met "Waking Life" en "A Scanner Darkly".

Dat de technieken sindsdien verbeterd zijn wordt wel goed duidelijk tijdens het kijken van de film. Het doet werkelijk aan als een traditionele animatiefilm, in plaats van één die veelvuldig gebruik heeft gemaakt van rotoscope technieken, waarbij echte acteurs als het ware na het filmen een animatielaag over zich heengeplakt krijgen tijdens de post-productie. De stijl oogt zeer prettig en geeft de film bovendien een bepaalde speelsheid die ook prima bij zijn concept past.

Weet de tijdsperiode goed neer te zetten

Ondanks dat het misschien wat aandoet als een kinderfilm, ook qua concept, is het een film die wel degelijk voornamelijk op een volwassen publiek is gericht en dan met name op de personen die zelf in de jaren '60 zijn opgegroeid.

Natuurlijk helpt het wanneer je in het Amerika van de jaren '60 opgegroeid zou zijn, maar ook voor mensen die in andere landen geboren en opgegroeid zijn blijft het vol herkenbare elementen zitten. Met name de sfeer, doordat het de film erg sterk lukt om zijn tijdsbeeld neer te zetten.

In zekere zin voelt de film vaak ook meer als een documentaire over de jaren '60, waarbij je je af en toe ook daadwerkelijk af kunt vragen waarom de film niet geheel als een documentaire gemaakt was. Het is wel wat veel af en toe, ook doordat de film in sneltreinvaart dingen op je blijft gooien. Toch is het niet heel storend, doordat het uitermate goed gedaan is. Je begrijpt het gevoel van opgroeien in het Ameika van de jaren '60. zelfs wanneer je zelf in een hele andere tijdsperiode en land geboren zou zijn.

Geen duidelijke structuur

Het is zeker geen typische film. Niet alleen om hoe het eruit ziet, maar het is ook een film die een ietwat ongebruikelijke structuur gebruikt. Zoals gezegd doet het vaak meer aan als een documentaire, maar het is ook een film die dingen niet zozeer afrond. Het vertelt zijn verhaal, maar verbindt hier tegelijkertijd geen hele sterke conclucies aan. Het zal veel mensen toch wel met een wat onbevredigd gevoel achterlaten.

Toch valt de film zeker niet als doelloos of nuteloos te omschrijven. Het verhaal heeft misschien niet enorm veel om het lijf, maar door een goede sfeer en stijl voor zichzelf te creëren lukt het toch om de kijker mee te voeren.

Zowel voor volwassenen en kinderen

Ondanks dat het een film is die zich voornamelijk op een volwassen publiek richt, is het ook een film die je knap terugvoert naar hoe het was om kind te zijn. Dingen worden dan ook vrijwel volledig door de ogen van een opgroeiend kind vertelt, waarbij af en toe ook een loopje wordt genomen met de werkelijkheid.

Het is een reden waarom de film ook meer dan prima om te kijken blijft voor de kinderen van nu. Het zal veel herkenbare elementen bevatten en het gevoel van plezier en avontuur zal simpelweg iedereen aan gaan spreken.

Aansprekende film

Een film die wat veel is af en toe, maar er wel erg knap in weet te slagen om een originele en aansprekende stijl te creëren, die iedereen aan zou kunnen gaan spreken. Met name als een liefdesbrief aan het Amerika van de jaren '60 zijn er ook maar weinig betere films te noemen.

8/10

Bekijk trailer