Filmrecensie: Avatar: The Way of Water (2022) Geregisseerd door James Cameron
13 jaar is een lange tijd, voor welke vervolgfilm dan ook. Het heeft dan ook een vrij zware taak om opnieuw de interesse van de kijker te kunnen wekken, maar als daar één film in zou kunnnen slagen zou dat toch wel "Avatar: The Way of Water" moeten zijn. Daar waar de eerste film al veel mensen wist te imponeren met zijn visuele spektakel wat het een enorm sterke bioscoopervaring maakt, lijkt deze vervolgfilm op zijn minst dit opnieuw te kunnen bieden. En dat is tegelijk zowel een kracht als zwakte van deze film: het is voornamelijk meer van hetzelfde.
Meer van hetzelfde, in een ander jasje gestoken
Het probleem van veel moderne vervolgfilms is dat ze de vraag open laten of ze nou een vervolg, remake of reboot zijn. Het is niet helemaal eerlijk om deze film ook volledig een remake of reboot te noemen, maar je kunt tegelijkertijd ook niet om het feit heen dat het wel veel van dezelfde verhaalelementen uit de eerste film opnieuw gebruikt.
Uiteraard allemaal wel in net even een iets anders jasje gestoken. Door deze keer voor de zeewereld van Pandora te kiezen is niet alleen de omgeving maar ook zeker de sfeer van de film anders. Het is gelijk ook waar de film zijn meeste originaliteit uit weet te halen. Want nee, van het verhaal zelf hoeft ook deze film, net als zijn voorganger, het echt niet te hebben.
Denkt zich veel te kunnen veroorloven
Ik zou zelfs willen zeggen dat het verhaal ditmaal nog simpeler en voorspelbaarder in elkaar zit dan bij zijn voorganger het geval was.
Het denkt zich veel te kunnen veroorloven en met veel weg te kunnen komen door dingen maar zo snel en oppervlakkig mogelijk uit te leggen. Het geeft de film niet echt de diepgang die de wijdse wereld van Pandora echt wel lijkt te verdienen en die de eerste "Avatar" film ook nog enigzins wist te bieden. Je begreep de wereld en al zijn ongschreven wetten en regels, waar deze film veel mee op de meegaandheid van zijn kijkers lijkt te vertrouwen.
Tot op zekere hoogte is het ook echt niet lastig om met deze film mee te kunnen gaan. Want hoe je het ook wendt of keert, het is vermaak. En vermaak hoeft lang niet altijd enorm complex of geloofwaardig gemaakt worden om goed te kunnen werken.
Puberproblemen
Het blijft wel enigszins teleurstellend om te zien hoe het verhaal ditmaal meer om de puberkinderen van Jake en Neytiri, opnieuw gespeeld door Sam Worthington en Zoe Saldana, draait waardoor veel van het verhaal en zijn drama ook om puberproblemen draait.
Leuk voor de jongere kijker misschien, maar hierdoor worden Jake en Neytiri vaak toch ook wat naar de achtergrond gedrukt. Personages die toch het hart in de eerste film vormden en waardoor zijn drama af en toe nog altijd goed en effectief wist te werken. Iets wat deze film absoluut mist. Ondanks enkele dramatische gebeurtenissen is het wat lastig om je er echt door geraakt te voelen, ook doordat de film het af en toe lastig heeft om continue interessant genoeg te blijven.
Lang, maar toch ook gehaast
Want laten we ook eerlijk zijn: er is eigenlijk geen enkele goede reden te bedenken waarom deze film meer dan 3 uur lang is. Niet dat het allemaal enorm verveeld, maar het weet dus ook lang niet altijd interessant genoeg te zijn met zijn verhaal, (nieuwe) personages en verdere ontwikkelingen.
Het is ook wat raar om te zien dat ondanks dat de film dus ruim 3 uur lang is, het alsnog dingen enorm weet te overhaasten af en toe. Zo worden we aan de familie van Jake en Neytiri geïntroduceerd en zien we hoe colonel Quaritch, wederom gepseeld door Stephen Lang, terugkeert en niewue plannen smeedt, allemaal in de eerste 30 minuten van de film. Het is allemaal wat veel en weinig subtiel soms, wat op zijn beurt er ook weer aan bijdraagt dat het lang niet altijd interessant weet te werken.
En om ook nog even op de terugkeer van Quaritch terug te komen: hoe geweldig en vermakelijk hij ook was in de eerst film en hoe leuk het ook altijd is om te kijken naar Stephen Lang als acteur, ik zou toch echt hebben gewild dat de film een nieuwe slechterik en gevaar voor zijn personages en wereld had bedacht. Het is niet alleen vrij ongeloofwaardig, maar het zorgt er ook mede voor dat de film te vaak niet meer dan een herhaling van zetten is. Niet verfrissend genoeg, terwijl het uiteraard nog wel altijd meer dan voldoende andere verfrissende dingen te bieden heeft.
Over sommige dingen valt simpelweg niet te klagen
Zo is tijdens het kijken van de film echt wel duidelijk dat James Cameron nog altijd één van de beste regisseurs is wanneer het op actie aankomt. Een enorm goede opbouw en sterk in beeld gebracht. Zelfs op een manier die vaak nog nooit eerder is vertoond, wat gelijk ook laat zien dat het een meester is wanneer het op nieuwe technologische innovaties op filmgebied aankomt.
Over de technologische aspecten valt verder dan ook weinig te klagen. Zo is het ook geen verrassingen dat de film er visueel meer dan prima uitziet. Het weet opnieuw een geheel eigen wereld voor zijn film te creëren, met de meest schitterende natuur en wezens die erin rondlopen, vliegen en zwemmen. Het is vaak dan ook absoluut niet storend dat je naar beelden zit te kijken die volledig uit de computer komen, al voelt het nog altijd af en toe alsof je naar de cutscenes uit een videospel zit te kijken, die je frustrerend genoeg niet eens zelf kunt spelen.
Goed vermaak met een hoop maren
Uiteindelijk is de film echt wel prima vermaak en vaak ook nog eens een feest voor het oog, maar door het verhaal en met name ook een feit dat het vaak wel erg een herhaling van zetten lijkt is "Avatar: The Way of Water" zeker niet beter dan zijn voorganger. Het blijft echter wel interessant om te zien hoe dingen zich verder zullen gaan ontwikkelen in de vele vervolgfilms die al zijn aangekondigt en zelfs al in productie zijn.7/10
Bekijk trailer
