Filmrecensie: Emancipation (2022) Geregisseerd door Antoine Fuqua

---

Een film die uiteraard gemaakt is met alle juiste intenties, maar aardig wat van zijn kracht verliest door de keuzes die het maakt, zowel met zijn verhaal als de manier waarop het zijn verhaal behandeld.

Botsende stijlen

Voornaamste reden waardoor de film nooit helemaal lekker uit de verf weet te komen is doordat het met geen effectieve benadering van zijn verhaal weet te vinden.

Aan de ene kant probeert de film duidelijk een realistisch drama te zijn, gebeurt op waargebeurde gebeurtenissen. Maar aan de andere kant staat het ook bol van de overdreven onwaarschijnlijkheden, waarin Will Smith zijn personage een ware survival expert lijkt en zijn vijanden, inclusief een alligator, op een John Wick-achtige manier weet uit te schakelen.

Het zijn stijlen die allemaal behoorlijk botsen zo af en toe, waardoor het qua drama nooit heel overtuigend of meeslepend weet te werken, maar als meer simpel Hollywood-vermaak verder ook te weinig te bieden heeft om de aandacht van de kijker goed vast te kunnen houden.

Te oppervlakkig en rechtlijnig voor zijn onderwerp

Niet dat het allemaal enorm slecht om te kijken is, maar het kijken van de film blijft tegelijk ook iets onpliezerig houden. En nee, dit heeft verder weinig met het onderwerp zelf van doen. Door nooit de juiste toon te vinden weet je als kijker ook niet goed hoe je je zal moeten voelen, waardoor de film zelfs wat lastig om te kijken is, ondanks dat het verhaal zelf vrij simpel en behoorlijk rechtlijnig is gehouden.

Dit is uiteraard ook een reden waarom nooit een hele grote indruk weet te maken. Het grootste gedeelte van de film concentreert zich over een vlucht door het moeras, waarvan je je toch kunt afvragen of dit nou wel zo'n goed onderwerp was om een 2 uur durende film mee te vullen.

Uiteraard heeft de film wel meer te bieden dan alleen dat, maar door een vrij simplistische benadering te kiezen worden veel zaken ook nooit goed doorontwikkeld waardoor het, ondanks zijn vrij intrigerende onderwerp, toch echt wel iets oppervlakkigs blijft houden.

De sfeer werkt meer tegen de film dan dat het dingen weet te versterken

Aan de ene kant valt de visuele stijl van de film ook enorm bewonderingswaardig te noemen, maar aan de andere kant werkt het ook echt wel wat tegen de film.

Door een soort van grijze chroomfilter te kiezen ziet de film er bij vlagen prachtig en stijlvol uit, maar het is duidelijk ook iets wat letterlijk alle kleur- en daarmee ook het leven uit de film haalt. Het werkt wat zwaar op de ogen en met name tegen het einde is het zelfs wat lastig om te kunnen zien wat er precies gaande is, wat zelfs frustrerend valt te noemen.

Het is dan ook alsof de film er meer mee bezig om stijlvol over te komen dan dat het zich bekommerde over wat het bij zou dragen aan de sfeer en het verhaal zelf. Een keuze die dan ook echt niet enorm goed uit weet te pakken voor de film.

Aan Smith ligt het niet

Aan Will Smith ligt het allemaal zeker niet. Hij is goed gecast in de film en weet ook indruk te maken, wat het wel extra jammer maakt dat de film voor het overgrote gedeelte hem geen dialogen geeft. 

Een personage die indruk zou moeten maken en wellicht zelfs inspireren, maar de manier waarop hij geschreven is laat zwaar te wensen over. Dit geldt ook voor alle andere personages in de film, die meer wandelende clichés lijken. Weinig echt 'menselijke' personages in deze film dus, wat ook een reden is waardoor het qua drama en verhaal lang niet altijd evenveel indruk weet te maken.

Had veel meer ingezeten

Nee, de film blijft echt nog wel altijd goed genoeg om te kijken, maar door de keuzes die worden gemaakt is het ook echt wel duidelijk dat het uiteindelijk verre van perfect is en er veel meer in had gezeten wanneer het dingen net even iets anders aangepakt zou hebben.

6/10

Bekijk trailer