Filmrecensie: Tell It Like a Woman (2022) Geregisseerd door Silvia Carobbio, Catherine Hardwicke, Taraji P. Henson, Mipo Oh, Lucía Puenzo, Maria Sole Tognazzi & Leena Yadav
Het is vrij pijnlijk hoe een film die een lofzang aan de vrouw pretendeert te zijn en hierbij ook tal van vrouwelijke filmmakers de kans geeft om een verhaal te kunnen vertellen, juist één van de meest slecht vertelde en geregiseerde films oplevert die ik in lange tijd gezien heb.
Losse verhalen
Aangezien de film uit losse segmenten en verhaal bestaat die niets met elkaar te maken hebben, is het wellicht niet helemaal eerlijk om alles op één hoop te gooien en de film als één geheel te beoordelen, maar wat de losse segmenten in ieder geval met elkaar gemeen hebben is dat geen van hen enorm indruk weet te maken.
Natuurlijk wisselen de segmenten sterk van kwaliteit en is de één net even iets beter te verdragen dan de ander, maar wanneer je deze film kijkt krijg je bij geen één van de segmenten echt het gevoel alsof er überhaupt een goed idee achter zat. Bij sommigen zal je je achteraf dan ook behoorlijk op je hoofd gaan krabben, terwijl je je afvraagt wat nou precies het doel of boodschap van het zojuist vertelde verhaal was.
Behoorlijk risicoloos en nietszeggend
Dat is voornamelijk het probleem met deze film als geheel. Het wil de kracht en veelzijdigheid van vrouwen tonen, maar dan wel op een zo risicoloos mogelijke manier.
Het levert verhalen op die vol met clichés zitten, die op geen enkel moment goed de diepte in weet te gaan. Emoties zijn dan ook absoluut niet goed voelbaar, ook omdat veel van de segmenten ook nog eens grote moeite hebben met de opbouw van het korte verhaal.
Het is goed om vrij direct en snel tot een punt te komen met een kort verhaal, maar dat houdt absoluut niet in dat je de opbouw maar achterwege zou moeten laten. In dit geval levert het een aantal verhalen op die laat zien hoe vrouwen met een probleem omgaan en weer opkrabellen, terwijl het niets laat zien van hoe ze in deze situatie zijn beland. Zowel het verhaal als de personages weten daardoor nooit heel interessant te werken en het zal nog lastiger zijn om je goed met iets of iemand in deze film verbonden te gaan voelen. Dit zal wellicht nog het meeste het geval zijn met de Japanse alleenstaande moeder, die een huishouden met twee kinderen draaiende probeert te houden. We zien haar stofzuigen, koken, de kinderen verzorgen en slapen en dat was het dan ook wel. Geen conflict, geen verder drama. Klinkt niet heel interessant en meeslepend? Het is uiteindelijk toch echt zo'n beetje het beste wat deze film te bieden heeft. Zeker het meest realistische.
Erg slechte segmenten
Andere verhalen, zoals de eerste twee die de film te bieden heeft, zijn met name nietszeggend en enorm rommelig in elkaar gezet. Het voelt vaak alsof hele gedeeltes missen of in de verkeerde volgorde zijn gezet, terwijl op andere momenten het er ook in weet te slagen om dingen enorm uit te rekken en dus te lang door laat gaan. Het is eerlijk waar het meest slecht geregisseerde dat ik in tijden heb gezien. En dan reken ik ook films mee die meer tegen het niveau van een amateurfilm aanschuren.
Absoluut zonde, want natuurlijk zijn er tal van vrouwelijke filmmakers die wel goed zijn in hun vak en weten hoe ze een verhaal moeten vertellen, wanneer ze de kans zouden krijgen. Dit zijn veelal niet de vrouwelijke filmmakers die ook bij deze film betrokken waren, al is het lastig om te zeggen of hun creativiteit wellicht ook wat beperkt was door een hogere hand. Daar heeft het in ieder geval wel wat de schijn van. Het lijkt erop alsof de verhalen vooral niet te deprimerend, shockerend of diepgaand moesten zijn. Simpele verhalen over voornamelijk nietszeggende dingen. Of dat is tenminste hoe het uiteindelijk allemaal overkomt.
Zal weinig vrouwen trots maken
Uiteindelijk is het grote doel van deze film om de vrouw te vieren en deze in haar kracht te laten zien. Ik kan me echter werkelijk niet voor gaan stellen dat er vrouwen zullen zijn die zich enorm trots- en gezien zullen gaan voelen door deze film.
Daar is het uiteindelijk dus veel te nietszeggend voor gua verhalen en het weet met zijn thema's zijn pesonages nooit sterk of interessant genoeg neer te zetten, al blijft het idee achter- en de intenties van de film natuurlijk wel echt prima. Dat is uiteindelijk ook het meest frustrerende aan "Tell It Like a Woman", die op geen enkele manier echt goed uit de verf weet te komen.
Zelfs een aantal prima acteurs kunnen niet helpen om de film enigzins sterker en geloofwaardiger te maken. En eerlijk is eerlijk, ondanks dat de film een aantal prima acteurs heeft zijn verre weg de meeste acteurs van een dusdanig niveau dat het veel van de segmenten nog verder omlaag haalt.
Slordig, zonder duidelijke of sterke boodschappen
De verschillende segmenten verschillen in kwaliteit, maar het verschil gaat veelal niet veel verder dan van 'slecht' tot aan 'heel slecht'. Alle goede intenties ten spijt, "Tell It Like a Woman" is geen fraaie, meeslepende of diepgaande ode aan de vrouw, maar een verzameling van niemandsdalletjes, die vaak ook nog eens slecht in elkaar zijn gezet, zonder sterke conclusies of boodschappen.4/10
Bekijk trailer
