Filmrecensie: Roald Dahl's Matilda the Musical (2022) Geregisseerd door Matthew Warchus
Ondanks dat het op geen enkele manier een slecht film is, voelt "Roald Dahl's Matilda the Musical" uiteindelijk toch wel wat als een verwaterde versie van het bekende en geliefde Roald Dahl verhaal.
Vermakelijk, maar zeker niet meeslepend
Het is absoluut een vermakelijke en prima film, alleen wel één waarbij het wat lastig is om ook echt een gevoel te krijgen.
Dit komt voor het grootste gedeelte door de musical benadering van de film. Aan de ene kant past het prima bij het verhaal, omdat het verhaal zich overduidelijk in een onrealistische fantasiewereld afspeelt, met overdreven karikaturen als personages. Aan de andere kant hindert het het verhaal ook behoorlijk. Zowel het verhaal als de personages blijven behoorlijk onderontwikkeld, waarbij het kijken van de film toch ook wat een oppervlakkige belevenis blijft. Goede spanning is er niet, evenmin als drama. Toch wel dingen die vaak nodig zijn om een film écht meeslepend te kunnen maken.
Personages en drama blijven wat achter
Het is lastig om te zeggen of de personages achterblijven omdat het drama niet goed werkt, of dat het drama niet goed werkt doordat de personages te oppervlakkig zijn. Hoe dan ook, het zijn de twee redenen waarom de film nooit goed meeslepend weet te zijn.
Zo is het met name teleurstellend om te zien hoe slecht de relatie tussen Matilda en juf Honey wordt neergezet in de film. Er is geen goed geval van begrip, vriendschap en onderling vertrouwen tussen de twee en op geen enkel moment wordt het het hart van de film gemaakt. In plaats daarvan laat het zich meer dragen door zijn musical momenten, die goed zijn uitgevoerd, maar waardoor het verhaal toch wel wat links blijft liggen af en toe.
Prima als een musical
Toch wordt het ook door de film lastig gemaakt om er ook echt een hekel aan te krijgen. In veel opzichten blijft het namelijk ook echt een heel goed gemaakte- en ook leuke film.
De liedjes blijven niet hangen, ondanks dat ze vaak wel erg simplistisch geschreven zijn, maar het geeft de film nog wel altijd tal van momenten die vermakelijk zijn. Zoals gezegd zijn de musical momenten goed uitgevoerd. Kleurrijk, uitbundig en het gaat goed samen met de algehele stijl en humor van de film, waardoor de musical momenten nooit uit de toon vallen of te willekeurig lijken te zijn.
Een prettige stijl
De algehele stijl van de film is echt een grote reden waarom de film 'prettig' genoemd kan worden. Het voorkomt dat je de film ooit te serieus zou nemen, wat positief voor de film uitpakt. De wereld die Roald Dahl met zijn verhaal heeft gecreëerd is een fantasiewereld, maar dan wel één waarin dingen verre van rooskleurig zijn. Dit levert interessante contrasten op met de fantastische dingen die de hoofdpersoon doormaakt en met de veelal vrolijke liedjes van de film. Het is een stijl die nooit te kinderachtig is, maar ook zeker niet te volwassen. Meer een stijl die zijn publiek serieus neemt, ongeacht leefttijd.
Hierbij wordt de film ook absoluut geholpen- en naar een hoger niveau gebracht door Emma Thompson, als de met een ijzeren hand regerende slechterik Trunchbull. Ze speelt de rol heerlijk vermakelijk en ook nog eens overtuigend. Iets wat niet ook over alle andere acteurs gezegd kan worden. Zo weten de jonge acteurs met name niet veel indruk te maken, doordat ze hun rol te volwassen spelen. Dit wekt wel wat irritatie her en der en draagt er ook aan bij dat de film zeker niet de meest meeslepende om te kijken is.
Plezierig, maar blijft niet hangen
Een film waar je echt wel genoeg plezier mee kunt hebben, maar of het verder ook erg zal blijven hangen? Daar blijft het qua verhaal en personages toch net even iets te oppervlakkig voor, ondanks het goede bronmateriaal.
7/10
Bekijk trailer
